Neno de Elxe: «No musical non encontro límites, non vexo as liñas divisorias entre as artes»

O artista asegura que tanto os puristas do flamenco como os renovadores «son conservadores» 

Un artigo de MONTSE GARCÍA 

Francisco Contreras (Elxe, 1986), Neno de Elxe, non para de experimentar e de buscar cousas novas. «Non sei facer o mesmo proxecto durante un mes, cústame moito», di entre sorrisos. Quen nos últimos anos situouse como unha das figuras que revolucionou o flamenco, participará hoxe en Santiago no recital final do Festival de Poesía co seu libro Non comparto as sobremesas, onde lerá algúns dos seus textos, ademais de cantar algún tema só con voz. 

-Acaba de sacar o disco «Antoloxía do cante flamenco heterodoxo», un título que xa ofrece unha clara mostra de intencións. Entre os 27 temas abarca desde Lola Flores a Shostakóvich, Manolo Caracol ou Falla. ¿En que baseou a selección?

-O director artístico do disco, Pedro G. Romero, me ha ir propondo diferentes cousas e coa súa xustificación flamenca da nosa mirada, flamenca heterodoxa, e a partir de aí fomos elixindo. Non buscamos a homoxeneidade sonora, senón a conceptual, os nexos de unión do que entendemos como flamenco heterodoxo.

-Despois do seu outro traballo, «Voces do extremo», e a súa boa acollida, ¿era un reto seguir achegando elementos novos?

-Dicir que non había una certa presión sería absurdo pola miña banda. Iso non ten tanta prioridade como a de facer o que quero facer e teño necesidade de facer. O máis fácil sería realizar outro tipo de disco, o máis fácil no sentido comercial, estando nos festivais de indie, rock, de pop... Pero non, decidín que o que tiña que facer agora era un disco conceptual, longo, extenso, fóra da lóxica comercial e cun discurso sobre o flamenco e o experimental.

-Sempre apostou pola experimentación. Con 18 anos fixo unha soleá coa letra dun rapeiro. ¿Ponse algún límite?

-Límites sempre hai, aínda que pensemos que non. Incluso o límite non chegamos a tocalo, por desgraza. Eu vou facendo e teño límites culturais, estruturais, educativos... pero no musical non adoito atopar límites porque non vexo as liñas de limitación entre as artes, aí non teño límites entre elas.

-Agora defínese como «exflamenco». ¿Por que?

-O prefixo «ex» sérveme para dicir que pasei por iso, pero que non estou no que se entende que é o flamenco. Sobre todo porque a mirada que hai hoxe do flamenco case nunca me interesou, por iso reivindícome como exflamenco, que fala de que pasei por iso e iso deixou un pouso en min, pero eu xa estou noutro lado.

-Está noutro lado, pero leva as críticas tanto dos puristas como dos que defenden pola renovación e a apertura, como seguidores de Morente.

-Son unha reacción a todos eles. Estou a demostrarlles que tanto os que supoñen que abren o flamenco como os que non son igual de conservadores. O conservadorismo do flamenco non reside na melodía e no musical, senón nas actitudes. Por iso, seguidores de Morente ou Camarón pódenme criticar incluso máis que os de Antonio Mairena. quedan co Morente máis musical, pero o Morente máis experimental non o reivindican, que é unha das penas.

-¿Non se cansa de ir sempre contracorriente?

-Por agora, non. Pero eu doume a liberdade de que si nun momento dado apetéceme facer un disco de flamenco tradicional, faríao, porque eu priorizo o discurso. Ou si teño que facer un disco sobre tecno, pois o fago. Para min non ten máis valor o que fago que o flamenco tradicional, o debate non é ese. Eu, si fago unha cousa ou outra, é por necesidade discursiva, non é por algo rupturista ou unha cuestión estética, pero si de paso rompen imaxinarios, pois bendito sexa.

-Rock, temas acústicos, «ambient»... salpican os temas do seu disco, ¿hai xéneros cos que non se atreveu? ¿Cal?

-Si, hai moitos, o seguinte é un deles, pero non se pode saber aínda. Sempre estou cuestionando os meus prexuízos.

-¿Hai algún estilo que lle impoña especialmente?

-Imporme non. Sempre reivindiquei tratar todos eses mundos desde unha perspectiva amateur, porque esa ignorancia che quita medos e faiche meterche como un elefante nunha cacharrería, despois que salga ben ou mal parado é unha cuestión externa. Cando me meto nun proxecto que creo que vou aprender, posto vou alá. Agora son máis selectivo, pero sigo facéndoo.

[Imaxe: Ricardo Cases - fonte: www

.lavozdegalicia.es]