Picasso como apoio dos exiliados españois en Francia

 

O selo Boneca Infinita rescata o libro de Mercedes Guillén en que relata o papel do pintor na axuda aos fuxidos da Guerra Civil e de paso reivindica a figura desta escritora militante anarquista e feminista

                                              Mercedes Guillén, retratada con Pablo Picasso en 1969 por Jacqueline Picasso.

Por H.J,.P.

Comeza o Ano Picasso en que se conmemorará o 50.º aniversario do falecemento do pintor malagueño, que o 8 de abril de 1973 morreu aos 91 anos na súa casa francesa de Mougins, nos Alpes Marítimos. A efeméride animará considerablemente as publicacións e as exposicións. A case todos se adiantou o inquedo selo Boneca Infinita, que rescata a primeira parte do libro de Mercedes Comaposada Guillén (Barcelona, 1901-París, 1994) Picasso —publicado por Alfaguara en 1973 e reeditado por Século XXI en 1975—, a que está dedicada á súa convivencia cos exiliados.

Montadora de películas, representante de arte, escritora e militante anarquista e feminista, Guillén —que era parella do escultor zamorano Baltasar Lobo— coñeceu a Picasso en 1939 e deixou este relato de como o pintor axudou a outros españois que marcharon do seu país como consecuencia do golpe de Estado de xullo do 36. Pero sobre todo, e é o que máis interesou aos editores de Boneca Infinita, por iso prescindiron da segunda parte —só inclúen o fragmento Abril de 1965 como último capítulo—, ofrece un valioso testemuño sobre a dura experiencia do exilio en Francia.

E, claro, coa desculpa de Picasso, sempre vistosa, recupera a audaz e necesaria figura pública de Guillén hoxe esquecida, e que tan intenso labor cultural e política desenvolveu durante a Segunda República e a Guerra Civil.

Herdou do seu pai, José Comaposada Gili —que contribuíu á fundación de UGT e ata chegou a presidir a agrupación barcelonesa do PSOE—, os valores libertarios, que trasladou ao fundamental papel que xogou ao redor da organización anarquista Mulleres Libres e a súa revista (do mesmo nome), claves na consolidación da participación sindical, o activismo e a loita polos dereitos das obreiras.

Ben comeza o Ano Picasso se serve para sacar do ostracismo figuras como Mercedes Guillén.

 

[Fonte: www.lavozdegalicia.es]