Non hai lúa en París

                        Marianne Faithfull, SD

Escrito por MERCEDES CORBILLÓN

Poida que nalgún lugar estea a empezar a Terceira Guerra Mundial e sempre será outro o que teña a culpa e sempre serán os mesmos os que van morrer, carne de campos de cruces en cemiterios xigantes que visitarán os habitantes do futuro, os mesmos que lerán nos libros os nomes dos que agora queren situarse para chegar á posteridade ben situados, quen será Churchill e quen será Chamberlain, pensan cada noite baixos as súas edredones de plumas os próceres de Occidente e os comentaristas de televisión e os analistas que veñen dicir todos o mesmo, que o mal ten unha cara e o ben ten a nosa e seguramente teñen razón, pero a min as unanimidades ponme nerviosa e prefiro mirar ao horizonte e escoitar a Marianne Faithfull, que ten esa voz vella e cansa e rouca que me enche de fe nas incertezas porque non hai Lúa en París nin nos fondos mariños onde pasan os gasodutos nin tampouco aquí, porque todo cambia, excepto o amor, iso di a canción e eu penso en enviarlla alguén a quen lle gustará ese timbre rauco e otoñal, esgotado de tanta vida e de tanta soidade e tamén lle gustará que meta esa palabra que talvez non use ninguén e tampouco eu, pero vénme moi ben hoxe, que teño a voz áspera e grave como o corazón, pero estou ben, pensando na literatura, que ás veces é intentar abrir unha porta que non existe ou que está alí pero non vai a ningunha parte, como a do Hotel Cervantes de Montevideo, onde Cortázar e Bioy imaxinaron unha historia, pero non me fagas caso, o que pasa é que estou a ler a Vila-Matas, que sempre é como ler a historia da literatura e do absurdo, que talvez son o mesmo e hai moito absurdo na forza menguante do pensamento en canto empeza o instinto, non hai razoamento posible cando tes fame ou desexo dun corpo e non se o que digo, pero non importa, hoxe estou en contra dos textos que seguen un fío, hai días en que unha non está para argumentos e simplemente escribe para un lector tan fantasmal como o bebé que choraba no cuarto 206 do conto de Cortázar.

 

[Fonte: www.lavozdegalicia.es]