La pèsta e lo pelegrin

Per Bernat Bergé

Caminava, lo pelegrin cap a sant Jacme de Compostèla. Un ser, dins la trelutz del calabrun, del pè del cèl, vegèt arribar sus el, montada sus un caval negre, una femna capelada d’un borràs castanhenc, la cara descarnada e rufada mièg amagada jos la capeta.
 

— E ont vas aital, la vièlha?, li demandèt, quand foguèt a la siá nauçada.

— En çò tiu, li respondèt, dins lo tiu vilatge.

— Dins mon vilatge! Mas qui siás?

— Soi la mala pèsta.

— La mala pèsta en çò miu! Mas perqué?

— Obesissi al òrdres de la mèstra, la granda Dalhaira, mas te’n fagas pas, farai morir pas qu’un vintenat de personas, dus del cent dels estajans, e de mai, pas que de vièlhs o personas que patisson d’autras malautiás, ajustèt la vièlha en s’alunhant.

— Pregarai per eles sul tombèl de l’apòstol, çò diguèt lo pelegrin en se tornant botar en camin.

Un an aprèp èra de retorn. Dins lo vilatge , l’èrba i creissiá dins las carrièras; los ostalses èran vuides, las pòrtas alandadas, los contravents tustant al vent; dins lo cementèri, las tombas capeladas de fresc se tocavan: mòrt, lo vilatge èra mòrt, tota la vida se’n èra anada.

Mas dins lo recanton d’una carrièra lo pelegrin entrevegèt la vièlha:
 

— E digas, l’apostrofèt, pas qu’un vintenat, m’aviás dit, e as tuat tot lo vilatge!

— Non pas, li respondèt. Ai fait pas que lo miu prètzfach: vint personas coma t’aviái anonciat.

— E totas las autras?

— Las autras? Avián paur, son mòrtas de fam o se son entre-tuadas.

[Poblejat dins www.jornalet.com]