Patti Smith, unha exhibición de grandeza no Noroeste

A cantante americana asinou unha noite para a historia na Coruña, deixando claro ante miles de persoas que aos 72 anos canta tan ben como aos 20

Por JAVIER BECERRA 

O mundo cambiou moito desde que Patti Smith editou Horses en 1976. O rock, din, perdeu o seu poder subversivo. As verdadeiras estrelas ás que render pleitesía locen pelo branco e ofrecen concertos pulcros onde todo se mide ao milímetro. Varias xeracións gozan do mesmo artista case como unha actividade familiar, lonxe do perigo de outrora. E vas á zona de prensa dun festival como o Noroeste e o primeiro que che di a moza de seguridade que custodia o acceso é: «Está totalmente prohibido beber e fumar aquí». ¿¿¿Ein???

Pero hai cousas que non cambian en todo este circo musical. Unha delas é o belisco. Ese que se sente cando o son che sacode por dentro como espectador e lévache á emoción pura, á que sentiches de adolescente e arrastrouche aquí en lugar de facelo ao deporte, os xogos de rol ou a física cuántica. Onte, na actuación de Patti Smith no Noroeste produciuse. Ante miles e miles de persoas (nunca antes viuse Riazor así) demostrou, belisco tras belisco, que nesta nova etapa da música rock existen aínda mitos aos que venerar a cegas porque converten todo isto en algo máxico. 

Aos seus 72 anos Patti Smith canta igual que aos 20. E iso déixache boquiabieto. Cando empezou o seu recital con Wing, deslizándose polas súas curvas vocais á súa antollo, quedou claro. Arranque suave polo camiño do medio tempo, executado con volume baixo (houbo moitas queixas entre o público que estaba máis atrás) e coa súa esplendorosa voz en primeiro plano. Aí, debuxando coas súas mans as cancións e exhibindo un atractivo escénico total, avanzábase o que ía vir: nin máis nin menos que unha das mellores actuacións da historia do festival.


 
Asóciase a Patti, por aquilo do titular perezoso, co estrondo e o punk. Pero realmente onte recordounos que o seu é a beleza un tanto agreste e con esa sensación de estar servida en estado puro. Escoitala cantar Redondo Beach meneaba cousas no interior. Ao contrario do ocorrido en Vigo fai nove anos, esta vez latexaba algo moi vivo nas súas estrofas. Pero quen botaba de menos o ruxido, atopouno pronto co Beds Are Burning de Midnight Oil, espléndida versión na que, curiosamente, atópase outro posible pero do birlo. ¿Por que apostar tanto polas lecturas doutros tendo un repertorio como o seu? Caeron por alí Jimi Hendrix, Neil Young (preciosa After The Gold Rush), Rolling Stones ou Lou Reed.    

En fin, todo sexa por buscar peros e non caer rendido á grandeza dunha artista xigantesca que logrou que pezas tan manoseadas como Dancing Barefoot ou Because The Night, esas que dificilmente pos en casa, soasen verdadeiras e necesarias. E que con Gloria se vibrase como nos días que un concerto en vivo era un acontecemento que ocorría unha vez ao ano e non o divertimento do fin de semana, pensando xa no seguinte. Todo iso sen esquecernos de People Have The Power, canción sobre a xente, o empoderamiento e a emoción que durante catro minutos desprazou o cinismo, a réplica e o descreimiento.

Ao final, co público coreando o seu nome e a praia convertida nun multitudinario enxame de persoas felices, Patti Smith deixou o sinal de ter marcado un fito nesta cidade. O seu concerto nesta era de rock profiláctico, adulto e talvez esgotado soou a gloria. Esa que canta no seu celebérrima versión de Them. Esa que nos golpeou a todos, ou case todos, onte á noite. Esa que obriga cualificar o de onte como histórico. 

  

[Imaxe: ANXO MANSO - fonte: www.lavozdegalicia.es]