Ute Lemper: «Dietrich colgoume despois de tres horas porque tiña alí ao fontaneiro»

A cantante alemá presenta o xoves na Coruña o seu espectáculo «Rendezvous with Marlene»

Ute Lemper en el Teatro Fraga de Vigo 

Por CARLOS CRESPO

Con 24 anos, tras triunfar da man de Andrew Lloyd Weber no musical Cats e recibir o premio Moliére Award polo seu papel en Cabaret, Ute Lemper enfrontouse ao encargo de levar ao teatro O anxo azul e pórse na pel de Lola, o personaxe que en 1931 había encumbrado a Marlene Dietrich. Atafegada polo reto e polas comparacións que a crítica establecía entre ambas, a moza Lemper enviou unha carta á diva alemá para desculparse pola ousadía. O que non esperaba Ute Lemper, e o que non se soubo ata fai un par de anos, é que Dietrich respondeu á misiva chamándoa por teléfono días despois. A conversación durou tres horas. E nela baséase Rendezvous with Marlene, o espectáculo co que Ute Lemper recala o xoves no teatro Colón da Coruña. -¿Como recorda hoxe, tres décadas despois, aquela conversación? -Foi un momento incrible. Estaba soa no meu cuarto de hotel e tiven que sentarme. Quería gritar de felicidade, Sentinme tan, tan honrada... Desexaría ter estado preparada, ter información máis detallada sobre a súa vida e as súas películas. Pero naquel momento era unha conversación entre unha actriz alemá moi nova e curiosa que vivía e traballaba en París e unha actriz adulta, unha lenda cunha historia e unha carreira incriblemente rica. Unha muller inspirada e de espírito libre. Falamos e falamos. Bo, principalmente falou ela. Eu fixen moitas preguntas. E finalmente, despois de tres horas díxome que tiña que facer algo, que había un fontaneiro que estaba alí para arranxar o fregador. Hoxe creo que llo inventou, que talvez necesitaba ir ao baño ou a tomar unha copa. -¿Por que decidiu converter esa conversación nun espectáculo? -No 2017 pedíronme que interpretase a Marlene Dietrich en tres producións diferentes. Deime conta de que todos os guións eran simples, moi obvios, que non investigaran o suficiente. Entón pensei, ¿por que non escribo a miña propia obra e baséoa no meu único encontro persoal con ela? E esta é a historia. Entre recordos, unha chea de investigación e, por suposto, algo de imaxinación, escribín esta obra e incluín nela as cancións máis fermosas de Marlene. -¿Xa non a atafega que a comparen con Dietrich? -Realmente nunca quixen abrazar esa identificación. Pero agora estou lista. Son moito maior, teño a suficiente distancia. Ademais, este espectáculo non é unha imitación de Marlene, senón o meu reflexo dela, a miña proxección. Rendezvous with Marlene significa moito para min. É a miña homenaxe persoal a esa gran dama. É a historia que elixín contar sobre ela e a que quero que a xente escoite. Hai moitos retratos de Marlene por aí. Leste vén do meu corazón. Ela está contando a súa vida a través do meu filtro e cantando as súas cancións coa miña voz. -¿Ata que punto recoñece a influencia de Marlene Dietrich na súa traxectoria artística e vital? -Non estou segura de si foi a influencia de Marlene ou talvez só da miña estética persoal o que a miúdo fixo que se me vexa como ela nas fotos e no meu estilo. Simplemente gústame ese aura elegante, sedutora, poderosa e misteriosa que ela transmite. É certo que algúns dos seus principios vitais han moi inspiradores para min. Ela era consecuente coa súa moral e politicamente valente e aberta. Representaba a unha muller emancipada, provocativa e inconformista. Un espírito libre e apaixonado, aínda que masculino e andróxino, poderoso e mandón. Exercía un matrimonio aberto e era unha polígama tola [ri]. Era fantástica. -Si Marlene vivise hoxe, ¿como cre que sería a súa relación con ela? -Iría visitala e tomariamos unha botella, ou cinco, de Moët Chandon. Ririamos en voz alta do mundo e simplemente pasariamos un bo intre. Seriamos as mozas máis preguizosas da cidade. «Realmente, non hai ninguén como Marlene» En Rendezvous with Marlene Ute Lemper paséase pola historia de Marlene Dietrich, cantando as cancións que foron marcando os distintos capítulos da súa azarosa e fascinante vida. Lemper propón un percorrido que, desde o cabaré berlinés ata as súas colaboracións con Burt Bacharach, conecta pasado con presente a través dunha viaxe musical polo amor, a paixón, a decadencia e o abandono. Un percorrido que se penetra polas ruelas de París, Berlín, Bos Aires e Nova York. Que arrinca en Alemaña con aroma a cabaré, discorre polo universo poético da chanson francesa, cóase nos recunchos do tango e acaba desembocando no punto de partida. «Un baile diabólico entre Berlín e Hollywood, a mocidade e a idade», en palabras da propia Ute Lemper. -Trasladada ao noso tempo, ¿a quen poderiamos comparar hoxe con Marlene Dietrich? -Realmente, non hai ninguén como Marlene. O problema é que foi utilizada como inspiración por artistas pop como Madonna que se burlaron do estereotipo e da súa sexualidade superficial. Eu diría que si combinamos a distinción de Cate Blanchett cunha pinga da voz rota de Adele e a elegancia de Nicole Kidman, poderiamos achegarnos un pouco a ela. -¿Por que tardou 30 anos en revelar a existencia daquela conversación telefónica? -Durante 30 anos fun constantemente comparada con ela e sempre me sentín avergoñada. Ao mesmo tempo que honrada, claro. Agora por fin sento que chegou hora de meterme na súa historia e de darlle vida coa miña voz e o meu corazón. Insisto moito en que non a estou imitando senón deixándoa falar a través de min cunha mestura dela e a miña alma xuntas.

[Imaxe: CAPOTILLO - fonte: www.lavozdegalicia.es]