Cristina Branco: «Para manter a tradición hai que evolucionala; eu inténtoo co fado»

A intérprete fará un percorrido pola música de Portugal nos concertos que ofrece en Santiago e A Coruña coa Real Filharmonía 

A cantante Cristina Branco assegura que agora se sente «máis fadista que nunca».

Por MONTSE GARCÍA

A Real Filharmonía de Galicia dedicará os concertos que ofrecerá o xoves en Santiago (20.30 horas, Auditorio de Galicia) e o venres na Coruña (20.30 horas, Teatro Colón) á música portuguesa. A encargada de pórlle voz ás dezaseis pezas que conforman o repertorio será a cantante Cristina Branco (Almeirim, 1972), que por primeira vez actuará coa orquestra -aínda que xa estivo máis veces en Galicia, onde di sentirse en casa-. Estará acompañada polo pianista Mário Laginha e a guitarra portuguesa de Miguel Amaral. 

-¿En que basearon o repertorio?

-O que pensamos facer é unha historia da música feita en Portugal; da música máis antiga, a tradicional, ata agora; desde o norte ata o sur, e despois do fado. Hai unha mestura de tradición e tamén tres cancións que fixo o pianista Mário Laginha para min.

-O seu achegamento ao fado chega aos 18 anos cun álbum de Amália Rodrigues que lle regalou o seu avó, aínda que no disco, paradoxalmente, non había fado. ¿Como se produciu a conexión?

-Achegueime sobre todo á súa voz. Aos 18 anos o que me encantou foi a voz de Amália Rodrigues, a intención con que dicía as palabras, máis que o fado. Eu namoreime do fado tradicional moito máis tarde, pero aos 18 anos o que me cativou foi a voz, a intensidade e a capacidade de contar unha historia de Amália.

- ¿Cando se namorou do fado?

-Moito máis tarde. Con 18 anos, incluso con vinte ou veintimuchos, hai unha irreverencia de cambiar todo. Eu sentíao todo o tempo, pero sen escoitar de verdade a tradición. Coa experiencia da vida, o fado chegou a min dunha forma moi doce pero moi concreta. Dun momento a outro, decateime de que o fado me interesaba para aprender máis cada vez que buscaba a contemporaneidade, porque para isto tes que saber a tradición. O que comprendín nun momento preto dos trinta ou treintaimuchos é que o fado era importante para chegar á contemporaneidade que estaba a buscar na miña música. Tes que saber as bases para despois crecer.

-Sempre hai puristas. ¿Nunca tivo temor á hora de innovar?

-Non, ao contrario. Gústame porque estou convencida de que para que a tradición se manteña hai que evolucionala, sempre tes que buscar algo máis lonxe para traelo a casa. Eu inténtoo co fado.

-¿Sería fadista sen o disco que lle regalou o seu avó?

-Son fadista cando canto fado tradicional, pero cando non o fago son unha cantante. Cando empecei a cantar eu non era fadista, pero cantaba moitos máis fados que hoxe. Actualmente, canto menos fados tradicionais pero séntome máis fadista que nunca.

-Rompe o tópico de asociar o fado á saudade, a tristeza.

-O fado fala da sociedade, das persoas, e non estamos sempre tristes. O fado é unha música de emocións, hai que retratalas todas e a min encanta cando podes mostrar aos outros a alegría que está presente nunha música que parte das entrañas.

-No seu último disco, «Branco», hai letras de oito autores, ¿que lle pide a unha letra?

-Neste disco e no anterior, traballei con autores moi novos, de entre 20 e 30 anos, que veñen dunha área musical completamente diferente do fado e do jazz, que son as áreas principais onde eu habito. Veñen do indie, da música independente. O que lles pedín a todos é que mirasen a realidade, á súa vida diaria e que escribisen e fixesen música contemporánea. Eu sei que a música indie portuguesa ten unha conexión dalgunha forma co fado, hai toda unha tonalidade menor que está na música independente portuguesa que tamén está no fado. Para min iso é historia, é algo que é portugués. Iso encantoume. Para min a conexión destes discos co fado realízase a través desta tonalidade menor.

[Imaxe: SANDRA ALONSO - fonte: www.lavozdegalicia.es]