A miña veciña trans

 

Escrito por Mara Mahía 

Hai uns anos que teño unha amiga trans. A verdade é que estiven medio namoradiña dela. Durante anos víaa saír do edificio na bici e eu quedaba coma un neno coa boca aberta vendo a Messi facer unha das súas. Teño debilidade polas persoas que locen un nariz recachado e unha boca inmensa, cun sorriso onde eu podería quedar a vivir para sempre. A primeira vez que falei con A. fixen un ridículo espantoso. Púxenme aínda máis nerviosa ao escoitar o encanto da súa voz e o seu acento, e enredei co inglés e o alemán sen dar acabado unha frase. Mais ela, que é unha muller educada, empática e xenerosa como poucas, riu comigo. Logo agradeceume a espontaneidade de falarlle. Pareceulle un xesto refrescante nesta terra introvertida, na que ata saudar os veciños é unha proeza. 

Pouco a pouco, entre paseos por Berlín, ceas e largas charlas, fixémonos amigas. Eu estaba quedando delgadiña como o papel de fumar, pois pasaba por unha depresión desas que non che deixan nin salivar, e ela había pouco que rematara unha relación con outra muller. Alegroume saber que tamén era queer e tamén doutro país. A. naceu en Bahrein, un lugar onde, aínda que nazas alí, non es de alí. Ela ten pasaporte británico, porque seu pai é inglés. Tamén viviu moitos anos alí, antes de darse conta de que ou ben era muller, ou ben non era, simplemente. Daquela estaba casada con outra muller, ata que A. lle dixo que ela tamén se sentía muller. Despois diso chegou o divorcio, as hormonas, as decenas de operacións e dolorosas recuperacións en clínicas de Málaga para reaxustar o rostro (Gender Afirmation Surgery) e poder ser a muller que quere ser. Mentres tanto, tamén chegaron sentimentos destrutivos, moitas drogas, moito sexo con homes cos que buscaba reafirmarse como muller… 

Hai unhas semanas, o Tribunal Supremo británico, que —poño a man no lume— non ha de estar conformado por ningunha persoa queer, definiu o que é ser muller. O mesmo fixo, hai un tempo, a escritora do Potter. Hai xente que cando fai algo ben tiña que concentrarse en seguir a facer iso e non andar a plantar malas herbas onde só medran flores. Eu non creo nin por unha milésima de segundo que a miña amiga pasara por todo o proceso, pola dor que pasou e o medo que aínda sente moitas veces só para poder entrar nun vestiario ou un baño de mulleres e violar alguén. Que cabeciña retorcida fai falta ter para negarlle a alguén que naceu no corpo equivocado a posibilidade de ter o xénero que queira? Que mal lle fai ao mundo a miña amiga sendo muller? 

Ser unha muller ou un home decente implica moito máis que ter cona ou pene. Cando lin a noticia do Tribunal Supremo británico, o primeiro que pensei é que non pode ser que esta xente non teña outras cousas máis urxentes que resolver. Mais cando a sociedade fundamentalista que defende unha cultura tradicional e inamovible ten medo de que lle movan as pezas, saca leis e as prohibicións da manga. 

A meta desta xente feita de formigón é facer desaparecer as persoas trans. Como me dixo a miña veciña, «cando non podemos usar os baños de mulleres ou non podemos ir aos vestiarios de mulleres, vannos borrando do espazo público. Se non estamos no espazo público, non existimos». Facer desaparecer as persoas que son diferentes á heteronorma imposta pola sociedade é outro tipo de xenocidio. O que está a pasar cos palestinos, está a pasar tamén coas persoas trans. Non se mata só con bombas; tamén se mata facendo desaparecer a xente da esfera pública. Na terra trumpista, a xente trans non ten dereitos. Agora tampouco os teñen no Reino Unido. Cando o propio goberno condena un grupo social, estalle dando tamén á cidadanía unha licenza para abusar. 

Calquera día van volver dicir que o amor só pode darse entre un home e unha muller. Ou que só os que miden máis de 1,60 e teñen ollos azuis e pel branca poden sentar nas terrazas. Eu son só unha muller queer, maior e pequena, pero nunca deixa de abraiarme a capacidade de odiar e a arrogancia dos xerifaltes políticos ou das persoas que teñen audiencia, coma a señora Potter, para decidir quen pode ser quen e quen pode amar a quen. A miña amiga é unha muller tan muller coma min. E, de seguro, é moito máis decente ca esas féminas mesquiñas que lanzan pedras e plantan odio para sentir que son mulleres fortes e con control. A fortaleza dunha persoa mídese polo respecto que ten por outras. E todo o demais —con quen dorme A., a quen ama ou o que ten ou non ten no ventre— non lle incumbe a ninguén.

 

[Fonte: www.luzes.gal]