Parvos

Escrito por Juan L. Blanco Valdés

Que vivir rodeados de apps e chintófanos intelixentes (coches, teléfonos, chaves, lavadoras, fornos, ata casas) nos está volvendo cada día máis parvos é algo tan obvio como que un unicornio ten un corno. Lembro eu un curso de doutoramento sobre un tema tan lixeiriño como Técnicas de lectura e escritura na baixa latinidade e alta Idade Media, no que o profesor, latinista ben coñecido, enumeraba durante cinco horas, con aquela súa voz roufeña e asombrosa precisión, títulos de obras en latín, grego, hebreo, árabe, xermánico e protorromance, autores helenos, romanos, bizantinos, eslavos de nomes impronunciables, datas, lugares, edicións de manuscritos… sen un só papel diante, tirando de pura capacidade de organización mental. Hoxe sería criticado por non facer uso das novas tecnoloxías, tan caras á pedagoxía moderna. Manteño, cada vez máis convencido, que expresarse oralmente e escribir con corrección son manifestacións dunha única magnitude: pensar ben, e, mala noticia, a calidade media do pensamento, entre outras cousas pola razón apuntada arriba, descende de xeito tan estrepitoso como perceptible. Di un proverbio árabe que o estómago baldeiro avisa pero a mente non, unha xuizosa sentenza que me fai lembrar o graffiti que alguén chantou na branca parede de certa facultade do campus compostelán (non direi cal…): Pensar non doe! Hai medio século, cando se popularizaron as calculadoras electrónicas, algunhas voces alertaron de que transladar a unha máquina un exercicio tan saudable como as operacións matemáticas era unha sorte de perigosa ortopedia mental que remataría por atrofiar o membro substituído, isto é, o cerebro. Onde quedan hoxe aquelas inxenuas máquinas a carón da IA! Non serei eu quen poña en solfa os infinitos proveitos e beneficios de tan prodixiosa tecnoloxía noutros eidos pero suplantar a nosa propia creatividade coas ilimitadas capacidades de Chat GPT é, no fondo, recoñecer a superioridade da máquina, unha actitude que pode resultar extremadamente arriscada. Pedirlle a un software que escriba un conto para nenos ou un poema de amor evoca a Clarke (a tecnoloxía pode ser indistinguible da maxia) pero dun xeito perverso: nese conto ou nese poema haberá, de certo, moita tecnoloxía pero ningunha maxia.

[Fonte: www.lavozdegalicia.es]