Murakami: «Se un computador tivese tantos fallos como a miña cabeza, poderíase romper»

 

O escritor xaponés, premio Princesa das letras, di que non teme a chegada da IA á literatura e que refugou o uso das redes sociais

                        Murakami, aos seus 74 anos, retratado en Oviedo.

Escrito por RAÚL MOLINA

Ao escritor xaponés Haruki Murakami (Kioto, 1949) non lle preocupa a chegada da intelixencia artificial (IA) ao ámbito da literatura, e defende o xeito tradicional de concibir e elaborar a obra polo seu autor. «A miña cabeza está chea de fallos, e eu escribo con esa cabeza. Se un computador tivese tantos fallos como teño na miña cabeza poderíase romper», ironiza Murakami nunha entrevista concedida en Oviedo, onde este venres recibirá o Premio Princesa de Asturias das Letras.

Para o autor de Tokio blues, «a cabeza do ser humano é capaz de funcionar mesmo con fallos, pero un computador non», unha desconfianza cara á IA que fai extensiva ás redes sociais, a pesar de ter levado a cabo iniciativas como a dun consultorio cos seus lectores. «Probei un pouco as redes sociais, pero cheguei á conclusión de que non me serven, así que non as uso agora», relata Murakami tras lamentar que, nun primeiro momento, pensou que poderían ter axudado a crear unha democracia «dalgunha forma nova», e remataron «decepcionándoo» ata refugalas.

A influencia das redes sociais e do conxunto do proceso de dixitalización pode facer, sinalou, que a unha gran maioría o ritmo das novelas parézalles «moi lento», aínda que á vez se mostrou convencido de que as obras literarias «perduran máis». «Teño fe no poder das novelas e as historias. Se cadra, hai pouca poboación no mundo que acepta unha información lenta. Aínda que sexan o 10 ou o 5 %, confío moito na forza desas persoas», subliñou.

Na súa terceira visita a España para ser premiado, tras recibir no 2009 o San Clemente en Compostela —os alumnos «elixiron o meu libro como o mellor do ano», rememora— e o Premio Internacional Cataluña 2011, asegura sentirse «agradecido». O xurado recoñece a súa capacidade para expresar algúns dos grandes temas e conflitos do noso tempo, como a soidade, a incerteza existencial, a deshumanización nas grandes cidades, o terrorismo ou o coidado do corpo e a propia reflexión sobre o quefacer creativo, ademais dun carácter de nexo entre a cultura oriental e a occidental do que renega. «Só escribo o que me dá a gana, e non penso nada sobre desempeñar un papel do Leste ou do Oeste, nin en servir de ponte», advirte Murakami, que chegou á literatura tras anos como tradutor de autores como Capote, Scott Fitzgerald, Salinger, Raymond Carver ou John Irving, aos que leu en inglés na súa etapa no instituto. Así, cando a finais dos setenta decidiu pechar o bar de jazz Peter Cat que rexentaba en Tokio xunto á súa esposa para dedicarse de maneira total á literatura, o seu desafío consistiu en como expresarse en lingua xaponesa a partir da innegable influencia que tiveran sobre el eses autores.

Catalogado como autor de culto e convertido despois nun dos escritores máis vendidos do mundo, un Murakami máis que esquivo con todo tipo de actos públicos admite con rotundidade durante a entrevista non sentirse «cómodo» co feito de ser famoso, dado que se considera «unha persoa íntima que escribe historias íntimas». «Eu prefiro unha vida tranquila. Estou feliz só con ter comigo libros, música e gatos. Aínda así, alégrome moito de que me lea moita xente», afirma o autor, recoñecido melómano, que se confesa orgulloso de ter sido capaz de afastar a música das súas últimas novelas.

No entanto, advirte, a música sáelle «naturalmente» e sempre o acompaña. «Ao levantarme e cando empezo a escribir, escoito música clásica. Cando corro ou conduzo o coche, escoito rock; e pola noite, jazz», detalla sobre a dieta musical que segue a diario e lembra, tamén con agradecemento, a afirmación de Patti Smith de que o Nobel outorgado a Bob Dylan debeu ser para el.

Aos seus 74 anos, Murakami tamén se mostra satisfeito e sen arrepentirse da decisión de pechar a finais da década dos anos 70 o seu club de jazz en Tokio, o Peter Cat: «Veume ben traballar todo o tempo concentrándome en escribir como un escritor dedicado só a iso. Foi moi difícil compaxinar dúas profesións», lembra sobre os primeiros pasos da súa carreira literaria. Unha vocación pola escritura que o primeiro autor xaponés en gañar o Princesa de Asturias das Letras asegura que se espertou nel aos 29 anos mentres vía un partido de béisbol, o deporte que inspirou tamén a estrada literaria do autor premiado no 2015, o cubano Leonardo Padura.

 

[Imaxe: Paco Paredes | Efe - fonte: www.lavozdegalicia.es]