Javier Gurruchaga: «Antes había censura, agora o que hai é autocensura»

 

A Orquestra Mondragón participa mañá na Coruña en «Eu fun a EGB»

                       Javier Gurruchaga

Escrito por JAVIER BECERRA

Pese ter un título tan evocativo como Eu fun a EGB, Javier Gurruchaga rexeita o cualificativo de nostálxico para el. «Non se trata de pensar en cando saíron as cancións. A xente ségueas escoitando e, nese sentido, son cancións de hoxe», explica o líder da Orquestra Mondragón. Será, xunto a Vicky Larraz, Nacha Pop e Danza Invisible, entre outros, un de artistas que estará mañá na Coruña (Coliseum, 19.30 horas, a partir de 38 euros).

—Moitos dos que irán velo coñecérono en «A bóla de cristal» cando eran nenos.

—Si, nenos que hoxe teñen 50 anos ou máis [risos].

—¿Que supuxo aquilo?

—A bóla foi unha gran experiencia. Abriume as portas á linguaxe televisiva. Foi unha estupenda idea de Lolo Rico. Chamábase A cuarta parte e eu era «O cuarto home». Propúxome facer cinco programas. Como gustou, estiven ano e medio con eles.

—Converteuse nun personaxe moi popular no medio da onda do pop español dos 80. ¿A Orquestra Mondragón estaba un pouco á marxe de todo aquilo?

—Coincidimos no tempo coa movida, que foi unha denominación máis de xornalistas. Fálase da movida madrileña, pero moitos eramos de provincias. Nós empezamos antes, en San Sebastián. Coincidiu todo cun cambio que se estaba dando na sociedade, político e cultural. Non tiñamos moito que ver uns cos outros, pero había ganas de renovarse.

—Levan 47 anos. ¿Van celebrar o 50 aniversario?

—A min o dos anos non me interesa moito. A xente xubílase e tal, pero a min ocórreme ao contrario, cada vez teño máis ganas de facer cousas. Agora vou facer unha función sobre Lorca e unha película sobre a traxectoria da Orquestra Mondragón. Ademais, estou cun espectáculo sobre Edgar Allan Poe e os meus concertos en teatros coa orquestra.

—Este resumo explica moi ben por que a Orquestra Mondragón eran tan diferentes. Conflúen moitas cousas na súa música.

—Claro, o jazz, o cabaré, o cine, a televisión, as parodias... Todo iso se pode compatibilizar con cancións de Lou Reed, Frank Sinatra ou Liza Minnelli. Ou co mundo surrealista de Fellini.

—¿Cre que algúns discos seus terían problemas no 2023?

—Agora hai outra forma de comunicarnos. Antes había censura, agora hai máis unha autocensura. Habémosnola/Habémonola inflixido todos. Os tempos están a cambiar, nalgunhas cousas para mellor e noutras para peor. Fíxache o espectáculo de Trump ou Putin. Seguen aí as ditaduras, as mentalidades ultrarreligiosas... Todo isto está aí. Tamén o politicamente correcto. Todo iso nos vai influíndo, porque estás na estrada. Hoxe pénsasche máis dunha vez como facer a canción. En certo xeito, é un retroceso.

—¿Cre que podería sacar hoxe en día cancións como Porros de fresa e limón ou Eles prefírenas gordas?

—Non o sei. Pero todo está aí, publicado. Como están moitos escritores, moito humor negro. Non se se rematarán prohibindo a Edgar Allan Poe, ao marqués de Sade, a Casanova ou aos irmáns Marx. Ou aos Rolling Stones. Bo, eles xa se han autocensurado e quitaron dos seus directos a canción Brown Sugar. Este estado das cousas estase volvendo bastante penoso.

 

 

[Foto: Kiko Delgado - fonte: www.lavozdegalicia.es]