Godard, o xigante que revolucionou a linguaxe audiovisual

Escrito por MIGUEL ANXO FERNÁNDEZ

Apodérome do título co que a Cinémathèque française apresurouse a abrir a súa web anunciando a morte de Godard. Xigante talvez sexa pouco, como cando hai uns anos en Cannes alguén o presentou xogando co God do seu apelido [Deus, en inglés]. Poida que unha composición de ambas as ideas sexa o mellor traxe para definilo, co engadido do devandito castizo de can verde, porque o era nun mundo, o da Nouvelle Vague, ao que deu portada cando en 1968 creou o colectivo de inspiración maoísta Dziga Vertov —que disolveu en 1972— para pisar todas as regras habidas e por haber niso da narrativa audiovisual, que consideraba burguesa, caduca, falsa e acartonada. Apuntábase á revolución. Talvez comezaba aí a súa ruptura con quen fora o seu amigo da alma, François Truffaut, ambos os líderes daqueles mozos turcos que baballoaron contra boa parte do cine francés vixente desde a atalaia crítica de Cahiers du Cinéma. Nunca se reconciliaron e a súa relación acabou sendo presa dun odio africano, ao estilo dos ruandeses hutus-tutsis, aínda que os dous seguiron filmando, por fortuna, para o goce e a memoria, cada un ao seu xeito.

Esa é outra cuestión. Cando primeiro Truffaut abriu a senda en 1959 cos catrocentos golpes —filme no que Godard cooperou nos diálogos e a montaxe—, e ao ano seguinte Godard rodou Ao final da escapada —sobre unha historia de Truffaut, que colaborou no guion—, ambos os filmes marcaron a senda dun movemento que acabou cambiándoo todo. O academicismo formal do primeiro fronte á frescura rupturista do segundo. Con eles, o autor chegaba ao cine para quedar. A fuxida cara adiante do franco-suízo, de formación universitaria, un pensador no sentido máis rotundo da palabra, derivou en obras cada vez máis discordantes, comezando por Histoire[s] du cinéma, en 1988, que dalgún xeito resume un ideario que acabaría trinta anos despois no libro de imaxes (2018), un testamento godardiano en toda a súa dimensión, que levantou paixóns entre as súas acólitos —o seu era xa unha relixión— como puxo do fígado ao resto.

Era un tipo coherente e consecuente, intelectualmente incorruptible, retirado na súa residencia de Suíza e dedicado a revolcar a linguaxe da imaxe en movemento, con pezas cada vez máis crípticas e acedas, a propósito de que a súa difusión se limitaría a programadores masocas, ou case. Incluso Hollywood, nunha das súas saídas de pata de banco, tivo a ocorrencia de concederlle un Óscar honorífico no 2013, que nin lle interesou nin moito menos recolleu. Con Godard talvez se extinga a intelixencia audiovisual para dar paso ao postureo e a replicantes de desigual fortuna. Apostemos.

 

[Fonte: www.lavozdegalicia.es]