García Lorca e Carlos Gardel, a historia dunha admiración mutua

 

O historiador Felipe Pigna revela nun libro a intrahistoria desa relación, que rematou cos seus tráxicos destinos

Escrito por ANTONIO PANIAGUA

¿Como soaría o Romancero xitano cantado por Gardel? Seguro que Federico García Lorca, autor da obra, estaría encantado de escoitalo. Porque o poeta e o cantante de tangos profesábanse mutua admiración. Non por casualidade os dous malgastaban simpatía e dotes sedutores. No seu libro Gardel (Planeta), o historiador e escritor arxentino Felipe Pigna revela a intrahistoria dunha cita de astros.

Os dous coñecéronse en 1933. O 13 de outubro o escritor granadino chegara a Buenos Aires, onde permaneceu seis meses. Pero foi un día de novembro cando ambos se atoparon. Federico, acompañado de dous amigos, viña de ver no teatro Smart un ensaio de de a obra O teatro son eu. Ao chegar á esquina de Correntes con Liberdade, despois das presentacións de rigor e mostras de recoñecemento, Gardel díxolle ao poeta: «¡Fenómeno o título [da obra]! Cando eu escriba a historia da miña vida, voulle pór un parecido. O biógrafo son eu. ¿Que che parece? Puro biógrafo, puro estar na pantalla. Puro vivir para os demais. ¡Hai que cambiar de laburo! Pero ¿onde irá o boi que non are?».

Lorca contestoulle cunha resposta luminosa: «Ti non es un boi. Ti estás feito de plumas e cristal, es un canario». O tanguero, que tamén era de verbo rápido e enxeñoso, replicoulle: «Por iso estou condenado a vivir e morrer nunha gaiola».

Noite máxica

Os seus biógrafos pintan a Gardel como un home xeneroso, hospitalario e manirroto. Fiel a esa lenda, o Mudo agasallou aos seus hóspedes cun concerto privado no que cantou Caminito, Caraveis Mendocinos, A tropilla e As miñas flores negras. En xusta correspondencia García Lorca sentouse ao piano para tocar melodías españolas e recitar algún dos seus poemas.

Din que foi unha noite máxica na que sobrevoou o trasgo de dous xenios. «O poeta quedou moi impresionado coa musicalidad, a calidade artística de Carlos Gardel. Comezaba a xurdir unha amizade baseada na mutua admiración», escribe Felipe Pigna.

Din que Gardel espetou ao poeta: «¡A ver cando nos escribe un tango! Vostedes os andaluces son tan sentimentais como nós». De acordo co xornalista Antonio Lorenzo, o Zorzal Criollo ofreceuse a pór música ao Romancero xitano. Desa promesa xamais se soubo. Lorca e Gardel nunca se volveron a ver despois. Os dous encamiñáronse aos seus destinos tráxicos. Gardel morreu en 1935 nun accidente aéreo en Medellín (Colombia), nun choque con outro avión que deu lugar a que os dous aparellos foron devorados polas chamas.

Lorca foi fusilado en 1936 no camiño que vai de Víznar a Alfacar (Selecta). A amizade que xurdiu dese encontro casual non foi o amor cómplice de dous homosexuais. Pigna desmente que ao galán arxentino gustásenlle os homes. É máis, o cantor tivo unha noiva coa que non casou e moitas aventuras con tangueras e actrices. Como di o tango, moita minas pero nunca unha muller. Talvez esa falta de compromiso obedeza a que Gardel tiña, di, un complexo de Edipo de libro.

 

[Fonte: www.lavozdegalicia.es]