Luís Pousa «ábrese o peito en canle» no seu novo libro de autoficción «O ceo invisible»

O escritor e xornalista revisa unha historia familiar marcada por unha doenza conxénita do corazón

 

O xornalista e escritor Luís Pousa

Por H.J.P.

«De súpeto dásche conta de que viviches xa máis tempo que o teu pai e queda no corpo unha sensación estraña, paradoxal». Quen fala é o xornalista de La Voz de Galicia Luís Pousa (Lugo, 1971), que o 27 de febreiro do 2018 deuse conta que tiña unha idade á que o seu pai xa falecera, aos 46 anos, como consecuencia dunha doenza de corazón que, por certo, el tamén padece e que, seguramente, provocou así mesmo a morte da súa avoa. Só os fabulosos logros do medicamento, é consciente Pousa, déronlle a el certo privilexio na relación con estes males cardíacos hereditarios. De feito, en xullo daquel ano, o tamén escritor e matemático viuse obrigado a someterse a unha segunda operación a corazón aberto. Esas dúas circunstancias vitais —a temperá desaparición do pai e o ter superado unha segunda intervención que, a pesar de todos os avances cirúrxicos, era un pouco «xogar unha vez máis á ruleta e sabendo o que sabía, porque xa pasara por unha primeira»— están na raíz do seu novo libro, O ceo invisible, que acaba de publicar da man do selo Reino de Cordelia.

O texto, narrativo, está a medio camiño entre a autoficción, a memoria, a confesión, o dietario literario e o ensaio, como xa lle ocorreu con Breviario do bus. «É de novo un libro sen xénero definido. ¿Será un libro transxénero? Se houbese que pórlle un xénero, coa mesma obrigación que lles pomos un nome aos nenos ao nacer, talvez lle poría o de automoribundia , un xénero formado por ese libro único de Gómez da Serna», di o autor.

Aínda que empapados nun sutil humor case negro, hai nestes escritos unha especie de exorcismo, ou de exercicio de consolación —ao modo en que os gregos entendían este xénero que crearan para aliviar unha perda—: «É como quen se abre o peito en canle», aclara quen sabe moi ben en que consiste tal cousa (e literalmente).

Os textos orixinais foron aparecendo na conta de Instagram de Pousa, publicados un cada día, durante un mes, a finais do 2018. Só despois os reelaboraría para darlles o formato de libro. Aquelas circunstancias mentais moveron ao xornalista a mirar cara ao pasado, e a curiosidade inicial acabou derivando nunha indagación sobre os seus avós Luisa e Aquilino e o seu bisavó Juan, de quen, por certo, descubriu nestas viaxes que fora membro da organización libertaria coruñesa O Facho Galaico do Libre Pensamento, cuxa biblioteca acabou ardendo na pira do alzamento do 36.

Este baleirarse, espirse, quere Pousa que non sexa un choromiqueo, por iso recorre ao humor «para evitar concesión a solemnidades, pedanterías e cursilerías». Neste sentido, reseña, na asunción do pasado e as miserias propias atopou un bo material literario de partida, pero tamén apunta que con iso non pretende verse como un caso especial, como unha vítima de nada ou «alguén cunha vida desastrosa». E é que sabe que hai mil vidas narrables e que, precisamente, tras a súa experiencia particular aflora unha vivencia universal. Algo, ademais, que percibiu entre os seus lectores, que lle din que se recoñeceron no seu relato e que este lles empuxou a volver sobre o seu pasado, sobre a súa propia memoria familiar, dunha forma bastante gozosa que os reconcilia cos seus mortos.

[Imaxe: GONZALO BARRAL - fonte: www.lavozdegalicia.es]