Joan Miró e a morte da pintura

O museo de Serralves do Porto inaugura hoxe unha exposición que centra a súa mirada na participación do xenial creador barcelonés no movemento da anti-pintura

 

 Detalle de «Mirou Sobreteixims» (1973), unha litografia sobre papel

 

Por GRACIA NOVÁS 

 
A Casa de Serralves acolle desde hoxe e ata o próximo 3 de marzo a exposición Joan Miró e a morte da pintura, que fixa a súa mirada na produción do artista catalán ao redor de 1973, xa un octoxenario. Foi entón cando preparou unha importante retrospectiva no Grand Palais, en París, para a que concibiu unha serie de teas perforadas, de relevos tecidos (Sobreteixims e Sobreteixims-Sacks) executados en colaboración con Josep Royo, e cinco Toiles brûlées, teas queimadas, obras a través das cales deu renda solta á súa rabia estética. Joan Miró (Barcelona, 1893-Palmas, 1983) someteu a proba os límites da pintura, nun audaz intento de renovar os seus recursos e procedementos, precisamente, cando a crítica, ante prácticas que desafiaban as narrativas convencionais -performance, land art, instalacións-, recorda o museo luso, anunciaba a «morte da pintura» como un feito consumado. 

A mostra -montada baixo o mecenado do hólding empresarial Sonae- está comisariada por Robert Lubar Messeri, profesor de arte moderna no Institute of Fine Arts da Universidade de Nova York e reputado especialista na obra de Mirou que xa coordinara no 2016 a primeira exposición en Serralves da Coleçãou do Estado Português, Materialidade e metamorfose (visitada por case 240.000 persoas). Precisamente, este novo proxecto articúlase ao redor dos fondos da citada colección pública -que, por acordo co Município do Porto, áchase en depósito en Serralves- e suma pinturas e obxectos traídos de coleccións públicas e privadas de España (Fundació Joan Miró de Barcelona, Fundación Mapfre e Fundació Pilar i Joan Miró de Mallorca) e Francia (Collection Adrien Maeght). Boa parte das pezas nunca antes foran expostas en Portugal, «o que permite aos visitantes unha continua fascinación pola obra de Mirou». 

O proxecto integra unha sección documental que ofrece ao visitante a posibilidade de observar os métodos de traballo de Mirou na execución dos Sobreteixims e inclúe un filme do prestixioso fotógrafo catalán Francesc Català Roca que rexistra o proceso de creación e destrución das Toiles brûlées.

No catálogo, Robert Lubar examina o concepto de «asasinato estético» e a participación de Mirou na corrente que, entre 1927 e 1928, denominouse como anti-pintura, e evidencia como a tensión entre pintura e anti-pintura que empapou a súa obra alcanzou a súa cénit en 1973. O libro inclúe, por primeira vez en versión portuguesa -reseña Serralves-, unha entrevista entre Joan Punyet Mirou, neto do artista, e Josep Royo, «co que Mirou iniciou en 1969 unha longa e altamente produtiva relación creativa».

[Fonte: www.lavozdegalicia.es]