Calamaro: "Espero non ofender a sensibilidade dos taurinos, senón todo o contrario"

O músico arxentino recupera os sós de guitarra no seu décimo quinto álbum, 'Cargar a sorte'

Andrés Calamaro volve ás raíces do rock

Andrés Calamaro volve ás raíces do rock e recupera os sós de guitarra en 'Cargar a sorte', o seu décimo quinto álbum de estudo en solitario e un título moi taurino co que "espera non ofender a sensibilidade dos afeccionados aos touros, senón todo o contrario", dixo a Efe o músico arxentino.

'Cargar a sorte', que sae este venres á venda, é un compendio de doce cortes que Calamaro (Buenos Aires, 1961) gravou durante catro días nun estudo de Los Ángeles, onde puido volver á "vella escola" e reunir ata dez músicos nunha sala de gravación.

"Estaba a pensar nun título para o disco. 'Cargar a sorte' non é o título de ningunha das cancións, nin é unha frase que eu cante en ningún momento do disco", explica o cantante, que engade que, metaforicamente, a expresión sería "como un símil dos aromas do auténtico, da verdade, de tourear co touro preto".

"Espero non ofender a sensibilidade dos afeccionados taurinos, senón todo o contrario. É posible que os 'haters' das corridas de touros reaccionen fronte a este título, como é probable que non se decaten de nada tamén. Pero teño curiosidade por saber como resulta este título á comunidade de afeccionados á tauromaquia", apostila.

Os toureiros, "os seus amigos"

Engade que 'Cargar a sorte' tampouco entraña "ningunha mensaxe con dobre intención para os toureiros", que, "por suposto", di, son os seus "amigos".

"Non é un desafío, nin tampouco estou a querer dicir que o meu disco sexa a expresión de pureza e de valor máis acabada, nin as esencias de tradicións que se perden co tempo, pero probablemente algo disto tamén haxa", continúa Calamaro.

Tamén responde ao que podería chamarse "vella escola", e quizá haxa algo diso, das tradicións, pola forma en que gravou o que se converteu no seu décimoquinto álbum de estudo en solitario, engade.

"Para gravar en catro días aconséllanse unha serie de cousas. Os músicos teñen que tocar ben, con sangue frío e quente ao mesmo tempo. Tocar con xenerosidade, con seguridade, con inspiración, con son. Hai que poder gravar a unha serie de cinco, nove ou dez músicos, todos á vez. Non calquera estudo está preparado", apunta.

Gravado coa "crema de California" nos estudos Sphere de Burbank, "Cargar a sorte" presta especial atención ás guitarras, que empuñan Mark Goldenberg e Rich Hinman (este tamén ao "pedal steel").

"O que este disco recupera é a guitarra solista, non soamente a guitarra para acompañar un tirón de letra, senón unha pausa no canto para a guitarra solista, o punteo. Paréceme que dentro do rock and roll e dentro das cancións de rock o só de guitarra é un momento creativo", explica o arxentino.

Sós de guitarra

Deliberadamente, quixo recuperar para "Cargar a sorte" eses momentos: "A estratexia deste disco comprende a guitarra solista, os sós de guitarra. Das doce cancións do disco eu supoño que nove ou dez teñen intervencións solistas dos compañeiros músicos".

"Creo que é un disco apropiado para unha persoa 20 anos despois de gravar discos e mesmo 40 anos despois dos meus primeiros intentos como aspirante a músico. Non contan as miñas primeiras experiencias adolescentes coa música, porque era un aspirante a músico, nin sequera era un aspirante a cantautor ou artista de rock", comenta.

Foi en 1978 cando gravou o seu primeiro álbum como teclista do grupo Raíces, ao que seguiría a súa etapa nos Avós da Nada, un primeiro flirteo como solista e a idade de ouro nos Rodríguez, antes de volver debutar a soas con  "Alta sucidade" (1997) e "Honestidade brutal" (1999).

"Ao principio o que eu quería era ser como o escudeiro dalgún bo don Quixote da música, e logreino nos meus primeiros anos", sostén Calamaro, que se define como un cantante "de laboratorio" que se converteu en vocalista de forma tardía.

[Imaxe:  M. A. MONTESINOS - fonte: www.farodevigo.es]