O destripador ao que todos buscan

Cúmprense 130 anos do primeiro asasinato de Jack o Destripador, unha misteriosa figura que inspirou novelas, filmes e cómics debido aos seus macabros crimes  

 

  O semanario Police News ilustraba o caso con debuxos do achado das vítimas.

 

Por BORJA CASAL M. F.  

 

Na ruela de Whitechapel, en Londres, tivo lugar o primeiro asasinato do misterioso Jack o Destripador. A moza Mary Ann Nichols aparecía morta, co pescozo cortado e co seu ventre aberto. Hoxe cúmprense 130 anos da primeira vítima do asasino en serie máis famoso de todos os tempos, ao que nunca apresaron e do que nunca se soubo a súa identidade. Despois de Mary Ann foron asasinadas outras catro mulleres: Annie Chapman, Elizabeth Stride, Catherine Eddowes e Mary Kelly. Todas cunha idade próxima aos 40 anos e que exerceran -ou continuaban exercendo- a prostitución. Unha das vítimas foi atopada nunha cama xunto a unha mesa na que estaban expostos os seus órganos, e outra apareceu sen ril e sen útero. Tal sadismo foi unha das claves polas que Jack comezou a encarnar o modelo de asasino macabro que tanto se utilizou en cine, literatura e que incluso inspirou a grupos de música.  

 

Outra das razóns que explican a popularidade de Jack é a súa identidade, descoñecida ata o momento. Despois do seu primeiro asasinato, a Policía puxo numerosos axentes na súa procura, moitos deles de incógnito facéndose pasar por vagabundos e borrachos londinienses. O pouco que se sabe da súa identidade é que a súa cuarta vítima -Catherine Eddowes- foi vista dez minutos antes da súa morte cun home, que o diario The Times describiría, en palabras dunha testemuña, como alguén de trinta anos, con tez clara, un pequeno bigote louro, un pano vermello e un gorro puntiagudo. Tras os asasinatos, a Policía recibiría cartas de distintas persoas que dicían ser o verdadeiro culpable, entre elas unha asinada por alguén que se facía chamar Jack o Destripador e que a xente empezou a utilizar para referirse ao macabro asasino. As teorías sobre a súa identidade apuntan a carniceiros, masones e profesionais da medicamentos como médicos ou comadronas, debido aos seus coñecementos da anatomía humana.  

 

Escritores e cineastas seguen buscando na actualidade á persoa detrás do criminal, ben a través da ficción, ou ben apuntando a persoas reais que puideron ser o verdadeiro Jack. A escritora Patricia Cornwell sinalou ao pintor Walter Sickert no seu libro Retrato dun asasino: Jack o Destripador, caso pechado, no que buscou resolver o misterio aplicando técnicas actuais de investigación policial. Ao cómic chegou da man de Alan Moore -V de Vendetta ou Watchmen- e Eddie Campbell, que revisaron o mito de Jack con From Hell, un conxunto de historietas que ademais de tratar a identidade do asasino, abordan as súas motivacións. Este cómic foi levado á gran pantalla por Albert e Allan Hughes. No filme, Johnny Depp interpreta a un sarxento que busca ao criminal e que se atopa con que os seus superiores obstaculizan a súa investigación. O director Nicholas Meyer utilizou o mito para a súa película Os pasaxeiros do tempo, na que Jack foxe da policía grazas a unha máquina do tempo inventada polo escritor H. G. Wells. Pola súa banda, José Luis Garci dirixiu Holmes & Watson. Madrid Days, onde os detectives investigan uns crimes relacionados co asasino.  

 

O cine de asasinos en serie aínda non pensa en morrer  

 

Ademais de protagonista, Jack o Destripador tamén inspirou asasinos no cine. O slasher é un xénero cinematográfico que se caracteriza pola presenza de psicópatas e asasinos en serie. Nos anos sesenta, directores como Hitchcock colocaron a macabros criminais nas súas películas, como demostra a xa clásica Psicose. Nos setenta chegaron outras, como A matanza de Texas, de Tobe Hooper, que transcorrían en paralelo ao giallo, un estilo na liña do slasher xurdido en Italia e que ten en Dario Argento -O paxaro das plumas de cristal ou O gato das nove colas- a un dos seus máximos expoñentes.  

 

Logo chegaron outras, como a saga de Venres 13 ou a de Pesadilla en Elm Street, que incorporan asasinos xa icónicos como Jason Voorhees -psicópata de machete e máscara de hockey- ou Freddy Krueger -que asasina ás súas vítimas mentres dormen-, respectivamente. Con fórmulas similares, as películas de asasinos en serie triunfan a pesar de ter, en moitas ocasións, tramas similares. Desde o grupo de mozos que decide ir de excursión a un lugar apartado e vese en problemas, ata a moza que é acosada para un perturbado, como Scream, a película de Wes Craven.  

 

Na actualidade, os remakes dos clásicos seguen chegando ás salas, e algunhas sagas aínda producen novos títulos, como demostra A noite de Halloween. A undécima secuela de Halloween, creada por un dos mestres do xénero, John Carpenter, estrearase o próximo outubro e estará dirixida por David Gordon Green. A película continúa a orixinal e ignora o resto de secuelas, conta coa actriz Jamie Le Curtis, que foi protagonista na primeira entrega, e pon de manifesto que o cine protagonizado por asasinos resístese a asinar a súa morte.

 

[Fonte: www.lavozdegalicia.es]