Coppola defende o «cine en vivo» como a gran ferramenta de futuro

Confesa que o seu imaxinario popular se construíu sendo un raparigo, á vez que a televisión, e que esta experiencia emocional condicionou a súa forma de narrar e de concibir o cine 

H.J.P.

Francis Ford Coppola (Detroit, 1939) é un xenio do cine, aínda que el di que só é un aprendiz, «o eterno estudante», gústalle engadir. Entusiásmase como un neno con cada novo proxecto e sente unha fascinación propia dun principiante, incluso cando a produción é terriblemente modesta, case amateur. Cando hai quen fala desde hai décadas da morte do cine, el só ve as novas posibilidades técnicas, as novas linguaxes; en fin, considérao unha arma cargada de futuro. Iso si, este non pasaría polo 3D ou o CGI (efectos especiais por computador), como manteñen moitos, senón por un regreso ao fundamento en orixe da televisión, a filmación en directo, «un santo Graal -relatou en ocasións- que persegue desde hai algún tempo» e que lle permitirá o control total do produto.

Expón a conciencia os seus fundamentos no seu último libro, O cine en vivo e as súas técnicas (Reservoir Books), onde establece algunhas diferenzas crave entre televisión e cine -na primeira a unidade básica é «o evento»; no segundo, «a toma»-, cuxo gran límite, anota, é a iluminación, desde o carácter absolutamente plano da luz catódica, á verdadeira arte cinematográfica do matiz. A complexa intersección que busca Coppola estaría en tratar a rodaxe dunha película como a retransmisión en directo dun gran evento deportivo. A cuadratura do círculo.

O libro reflexiona sobre os importantes problemas (e tamén algunhas vantaxes) que expón esta técnica -que a el non só non o desaniman senón que o estimulan- e que afloraron en dous talleres universitarios que impartiu en Oklahoma (2015) e Los Ángeles (2016). E o certo é que as reflexións de Coppola, trufadas de sabedoría e intelixencia, recordos e anécdotas, son un verdadeiro gozo para o lector.

[Fonte: www.lavozdegalicia.es]