Este martes cúmprense 50 anos da morte do director e guionista danés
H.J.P.
A pesar de ser un cine pouco popular, non se pode entender a cinematografía moderna sen Carl Theodor Dreyer (Copenhague, 1889), de cuxa morte en 1968 cúmprense hoxe 50 anos. O desapego da súa infancia como neno orfo adoptado e a profesión xornalística fraguan unha forma única de ver o mundo, lonxe da falsidade, o disimulo, a zalamería e o manierismo, como el mesmo explicaba cando falaba da súa transcendental aprendizaxe na redacción. A naturalidade e o rexeitamento de todo sentimentalismo están así na raíz da forza das súas imaxes, das súas películas, onde o poder da poesía e a luz alcanza cotas nunca antes vistas na sétima arte -e moi poucas veces despois-. Esta virtude acrecéntase no seu tratamento das escenografías e encádrelos, cuxa composición, desde a súa vocación de artesán minucioso e perfeccionista, remite frecuentemente á tradición pictórica, especialmente no que incumbe aos mestres flamencos.
Aínda que deixou unha produción magra (14 longametraxes), cada título rolda a categoría de obra mestra -A paixón de Juana de Arco (1927), Vampyr (1930), Dies irae (1943), Gertrud (1964), en particular-, ata o punto de que Ordet [A palabra, 1955] aparece sempre entre os primeiros postos das listas dos mellores filmes da historia -cando non as encabeza.
O ritmo (que non abusa da montaxe) e a luz son fundamentais na narrativa de Dreyer, pero non o é menos a profundidade con que os seus filmes abordan os grandes problemas do home: a intolerancia relixiosa, a morte, os avatares da alma humana, o mal, a moralidade, o amor...
A súa pegada é evidente en Bergman, Tarkovski, Kieslowski, Bresson, Erice, Rossellini, Von Trier...
[Imaxe: WIKIPEDIA - fonte: www.lavozdegalicia.es]
Sem comentários:
Enviar um comentário