A contribución do ruso ao desenvolvemento do entón incipiente sétima arte non só se atopa no puñado de películas que chegou a rodar, senón que parte da súa sabedoría foi recollida en varios ensaios
Un artigo de C. BARBERÍA
O cine contou con multitude de achegas ao longo da súa historia, pero hai algunhas con máis peso que outras e sen as que a sétima arte non sería tal e como hoxe o coñecemos. E unha desas contribucións esenciais e vitais ao cine realizouna Sergei Eisenstein. De familia acomodada, un dos cineastas rusos de máis renome tiña todo de cara para converterse nun gran arquitecto como o seu pai, con todo, a Revolución rusa fixo que se enrolase nas milicias populares e desde alí dese renda solta ao seu instinto creativo.
Con 25 anos, Sergei Eisenstein convértese en director de escena, actor, decorador e realiza unha curtametraxe, O diario de Glumov (1923), e tan só un ano despois sae á luz a súa primeira cinta, A folga (1924).
A través da escasa e accidentada filmografía de Eisenstein podemos atopar algúns dos cimentos da linguaxe cinematográfica, sobre todo, en en un dos terreos máis complicados: o da montaxe.
Á hora de falar de Sergei Eisenstein é inevitable falar do acoirazado Potemkin (1925), unha película na que o cineasta rende homenaxe ao intento revolucionario de 1905 e que aínda se estuda en escolas de cine e facultades polos seus logros técnicos e a forza coa que foi capaz de dotar a algunhas escenas. A escena do cochecito de bebé descendendo polas escalinatas de Odessa durante a carga dos soldados zaristas converteuse nunha icona da arte fílmico e incluso foi homenaxeada por grandes directores como Brian de Palma nos intocables.
Os seus problemas coas autoridades soviéticas comezaron coa súa particular reconstrución da Revolución de 1917 que fixo en outubro (1928). O seu carácter rebelde e inconformista levoulle a tropezar en numerosas ocasións coa censura, ata o punto de verse obrigado a emigrar a Estados Unidos e logo a México, onde comezou a rodar, pero nunca terminou a película ¡Que viva México! (1931).
Regresou á URSS, con todo o seu periplo por Norteamérica converteuno nun potencial sospeitoso para Stalin e os seus traballos topáronse unha e outra vez coa censura política do réxime soviético.
O seu último proxecto foi unha biografía do tsar Iván IV, concibida en tres partes, pero das que só puido rodar as dúas primeiras: Iván o Terrible (1944) e conxúraa dos Boyardos (1946), que non puido ser estreada ata 1958 cando Eisenstein xa falecera. Un infarto terminou coa súa vida en 1948, non sen antes ter pedido perdón ao réxime e pedindo perdón polos erros cometidos.
Sergei Eisenstein viviu o paso do cine mudo ao sonoro, e aínda que desconfiou da tecnoloxía, pronto viu posibles novas vías de expresión. Unha das súas frases máis icónicas é: «A linguaxe está máis preto do cine que a pintura». A súa idea era crear unha obra de arte nova que integrase os diferentes elementos e do resultado das súas reflexións xurdiu Alexander Nevsky, que realizou en estreita colaboración co compositor ruso Sergei Prokofiev, onde música e imaxes fúndense á perfección.
[Fonte: www.lavozdegalicia.es]
Sem comentários:
Enviar um comentário