Lo sovenir de Machado

Escrich per Claudina Chalmeton

I aguèt lo dissabte 31 de mai, a Cotlliure (Catalonha), dins lo pichòt cementèri, un moment fòrt de performança poetica amb lo poèta e universitari Sèrgi Pey, qu’arribava a pè de Tolosa. Portava de centenas de letras (400) dins la boita de la tomba de Don Antonio. Declarèt, tal coma una mena de justificacion: “Lo factor es un complice, la poesia ritz amb la mòrt” (“Le facteur est un complice, la poésie rit avec la mort”).
 
Èra partit amb una pichòta còla d’estudiants e d’amics lo 16 de mai. En camin, s’arrestèt dins mai d’un vilatge ont foguèt aculhit amb la bandièra republicana espanhòla (roja, jauna e violeta).
 
A Carcassona, lo Joè Bosquet l’esperava en li disent: “pas una poesia de sòmi mas de revelh” (“pas une poésie de rêve, mais de réveil”).

En passant per las Corbièras, a Querbús, ne profechèt per rendre omenatge als que luchèron per un ideal de fe e de libertat. Nos anoncièt: “la poesia es erètja” (“la poésie est hérétique”).

Lo divendres, sus las plajas d’Argelers, en Catalonha, emplenadas de toristas, creèt una òbra efemèra per celebrar lo combat dels espanhòls per la republica e la libertat. Per aquò far, plantèt dins la sabla de canavèras que portavan las fòtos d’unes d’eles. Fidèl a las paraulas de son paire que vesiá dins l’escuma de la mar (a la Marenda) la sang e los excrements dels espanhòls, nos diguèt qu’el contunhava d’i véser aqueles camps de la vergonha portaires d’escorbut, tifus o dessentèri. Sus certanas caras del mond present, las lagremas lusissián...

Cal dire que setanta cinc annadas aprèp sa mòrt (22 de febrièr de 1939 a la Pension Quintana de Cotlliure), lo grand poèta espanhòl, A. Machado, contunha de recebre de corrièr dins sa boita de las letras! Èra present, lo factor de servici que relèva dempuèi quasi 40 ans son corrièr per lo menar als archius de la Fondacion Antonio Machado. Mai de 4000 documents i son servats e totes numerizats. Se pòdon consultar.   
 
Dins un grand moment poetic, S. Pey se virèt cap a la tomba e coma se parlava a son vesin, lancèt: “Vòstra poesia a pas de passat, mas un present infinit que nos rend infinits dins lo temps” (“Votre poésie n’a pas de passé, mais un présent infini qui nous rend infinis dans le temps”).
 
 [Poblejat dins www.jornalet.com]