Antonio Martínez Sarrión, o Moderno que educou a varias xeracións en Baudelaire

 

As referencias do rock, o jazz, o cine e as drogas favoreceron a súa ruptura co realismo de posguerra

                                    O escritor Antonio Martínez Sarrión, na presentación do seu libro de memorias «Jazz e días de choiva» (2002).

Antonio Martínez Sarrión (Albacete, 1939), un dos integrantes máis esquivos do grupo dos novísimos, morreu este martes en Madrid aos 82 anos tras sufrir un infarto. Josep Maria Castellet incluíuno en 1970 naquela mítica antoloxía Nove novísimos poetas españois, que supuxo unha inflexión na creación lírica en España de paso que -coa súa renovación- cortaba o cordón umbilical que os unía cos bardos de posguerra. O encontro de Castellet concitaba ademais a Manuel Vázquez Montalbán, José María Álvarez -ambos integraban, con Sarrión, a tríada dos maiores-, Leopoldo María Panero, Pere Gimferrer, Guillermo Carneiro, Félix de Azúa, Ana María Moix e Vicente Molina Foix.

Moitos coñecerán antes a Sarrión polo seu labor como tradutor, xa que verteu ao castelán a un bo puñado de autores franceses. O coñecemento da gran poesía gala pasaba polas súas versións de Baudelaire, Rimbaud, Valéry, Verlaine, Mallarmé, pero tamén Victor Hugo, Genet, Leiris, Musset, Chamfort, Huysmans, Ionesco e Jaccottet. Educou a non poucas xeracións de españolitos en Baudelaire. Para moitos lectores de certa idade (devotos dos selos Visor e Alianza), Baudelaire será sempre o seu.

O tamén ensaísta e memorialista Martínez Sarrión era coñecido entre amigos como o Moderno -din que o alcume llo puxo Juan Benet, que exercía como o seu irmán maior no do criterio literario-, polo seu interese no rock, o jazz, o cine e as drogas, un cartón de presentación que chocaba coa fe reinante nos clásicos grecolatinos. Participou da tendencia antirrealista -liberdade e inspiración creadora fronte ao realismo- dos novísimos pero, paciente e teimudo, acabou contaxiándolles ás súas colegas referencias culturais e míticas da literatura, o rock, o cine e o jazz.

Gran memorialista

O centro inaccesible reúne a súa produción ata 1980, tomo ao que seguiron Horizonte desde a nada (1983), De acedía (1986), Exercicio sobre Rilke (1988), Cantil (1995), Cordura (1999) ou Poeta en Diwan (2004). O poeta, coa idade, ha ir dando paso ao escritor de memorias cos substanciosos Infancia e corrupcións (1993), Unha mocidade (1997) e Jazz e días de choiva (2002), os tres no catálogo de Alfaguara. A súa última obra publicada é o poemario Farol de Saturno (Tusquets, 2011) e o libro de diarios Escaramuzas (Alfaguara, 2011). Pechou outras seleccións previas dos seus diarios en Cargar a sorte (1995) e Esquirlas (2000).

[Imaxe: R. P. Vieco -  fonte: www.lavozdegalicia]