«Branco en branco»: O pesimismo do fotógrafo

O chileno Theo Court reivindica a pureza do cine nunha historia ambientada na Terra do Lume de comezos do século XX

Por MIGUEL ANXO FERNÁNDEZ

O fotógrafo, un artista, chega a un remoto lugar de Terra do Lume e intuímos que ignora canto cambiará a súa vida. Será o seu cámara a que levante acta notarial do que alí ocorre nos albores do século XX. É máis, nalgún momento ata llo lembrarán, porque de non ser polas súas placas, o mundo nunca sabería o que de bo -iso creen quen lles paga- están realizando alí os mercenarios do terratenente, sempre armados. Ese profesional buscará o encadre e a luz adecuados, pois ten a capacidade de manipular a percepción visual, sexa para mellorala ou para empeorala. Dúas fotos abren e pechan a trama co denominador común do ser humano e as consecuencias das súas accións nun ambiente de absoluto pesimismo. A primeira delas, con pretensións artísticas e en interiores, será a unha nena que pronto será a esposa do amo. Fascinado pola súa beleza, e lamentando o destino da pequena, intentará captar a inocencia da súa mirada. Na de peche, se esmerará con desespero na preparación do encadre antes de que a noite se cerna sobre un espazo de morte.

Segundo filme do guionista e director chileno, Theo Court, premio Fipresci en Venecia e A Habana, ademais doutros recoñecementos, sostido á súa vez sobre un gran traballo de cámara do documentalista José Anxo Alayón, que contribúe a transmitir unha sensación inquietante, de atmosfera turbia, de violencia latente. Son tempos de colonización depredadora, dunha clara vontade de alterar a orde natural das cousas, o equilibrio dos territorios e os seus moradores para derivar nun xenocidio indíxena, como tantos outros ao longo da historia. O poder avasalando ao máis débil pola forza das armas e a anulación da súa dignidade. Branco en branco reivindica a pureza do cine, cun tempo narrativo descontaminado dos estándares actuais, dando aire aos personaxes para que desenvolvan os seus instintos, e engadindo unha austeridade emocional que permita ao espectador tomarse o seu tempo sobre eles. Iso que chamamos civilización naceu sobre bases maltreitas, iso queda claro. 

 

 

 

 «BRANCO EN BRANCO»

Chile, España, Francia, Alemaña, 2019

Director: Theo Court

Intérpretes: Alfredo Castro, Ignacio Ceruti, Lars Rudolph, Lola Rubio, David Pantaleón, Esther Vega Pérez Torres

Drama. 100 min

 

[Fonte: www.lavozdegalicia.es]