Isac Nunes da Luz Cordeiro
***
Tradutor Público e
Intérprete do Comércio
***
Idiomas: francês, espanhol, catalão e galego ***
Matriculado na Junta Comercial do Estado do Paraná
*** Curitiba ***
República Federativa do Brasil
No mais consagrado livro de Paul Auster,A trilogia de Nova Iorque, algumas personagens saltitam entre três contos, três histórias sem ligação entre si, mas nelas todas encontramos, para além daBig Apple, escritores, detetives, cadernos vermelhos e personagens que se afundam em mistérios insólitos, que Auster tão bem congemina.
Não me parece que misturar essas personagens nos vários enredos acrescente alguma coisa à trama, pelo contrário, pareceu-me mais um exercício de estilo que só confunde o leitor, tal como a ressonância comum desses nomes - o Blue, o White, o Brown e o Black, a páginas tantas temos de puxar pela carola para conseguir distinguir uns dos outros -, mas de certa forma a escrita de Auster é paradoxal, e desconcertante, por um lado diverte-se em nos dificultar a vida, por outro é uma escrita muito escorreita e despretensiosa que nos faz querer sempre virar a página.
Cheguei tarde a Paul Auster, foi já depois da sua morte que o descobri naquele que foi o seu último romance –Baumgartner-, que me suscitou muita vontade de ler mais coisas suas, mas, não tendo desgostado da Trilogia, li-a de bom grado, sobretudo o terceiro conto, admito que talvez dê o capítulo Auster por encerrado, faltou-me algum fôlego.
A escritora ganhou o Prémio Pessoa deste ano, com o júri
a destacar a sua intervenção cívica e capacidade de «revelar o poder da literatura para nos
ajudar a compreender os grandes desafios do mundo contemporâneo».
Lídia Jorge
O Prémio Pessoa 2025, atribuído pelo Expresso e a CGD para distinguir a atividade de portugueses e
portuguesas com um papel significativo na vida cultural e científica do país,
será entregue à escritora Lídia Jorge.
A escritora e conselheira de Estado, que no passado 10 de junho presidiu às comemorações oficiais e fez um discurso a condenar o racismo,
a escravatura e a cultura da mediocridade, reagiu ao anúncio do Prémio Pessoa
com surpresa e alegria.
«Sinto como se o prémio não fosse só para mim, mas fosse
para a comunidade literária, para as mulheres da literatura e para as mulheres
que têm também uma voz cívica, que não se calam e que falam, que não têm medo
de dizer as palavras que lhe vão na alma», afirmou Lídia Jorge ao Diário de Notícias.
«A sua escrita criativa e diversificada tem sido capaz de revelar o poder
da literatura para nos ajudar a compreender os grandes desafios do mundo
contemporâneo e a sua intervenção cívica corajosa tem contribuído decisivamente
para enriquecer o debate democrático na sociedade portuguesa», diz a ata do
júri, salientando que a obra de
Lídia Jorge «incide sobre um espectro muito amplo de temáticas, desde o impacto
de situações vivenciais extremas nos seus personagens à recriação de contextos
que evocam momentos históricos decisivos da vida portuguesa do último século,
em particular no período pós-25 de abril, como a descolonização, a transição da
ditadura para a democracia, a exclusão social e a emergência de novos fenómenos
de discriminação e fratura social».
Un libro que é unha feliz mestura entre experiencia persoal, entrevistas, referencias documentais precisas e a vontade de estilo.
Arturo Lezcano
O país invisible. A epopea atlántica da
diáspora galega
Libros del K.O, Madrid, 608 páxinas, 25,90 €
Escrito por Ramón Nicolás
É ben probable que a diáspora galega sexa un dos elementos axiais que percorren a xeografía física mais tamén identitaria e sentimental do noso país. Dío, con convicción e acerto, o propio Arturo Lezcano neste libro titulado O país invisible. A epopea atlántica da diáspora galega, publicada por Libros del K.O. e que a semana que vén ofrece a versión en castelán: «suma de emigración e exilio, a diáspora foi o fenómeno transversal e constante que máis influíu na nosa vida colectiva». En efecto, moitas voces foron achegándose paseniño ao longo do tempo a este asunto e fixérono en todos os xéneros posibles. Mais na diáspora, tamén no que proxecta sobre a nosa literatura, hai moito que facer, como por exemplo a composición dunha antoloxía poética, nese eido tan fértil para a reivindicación social, que compile textos que aborden, xustamente, a diáspora e as súas consecuencias, onte e hoxe.
Teño para min, neste sentido, que este libro de Lezcano hai que situalo nun espazo destacado entre as páxinas abeiradas por volta da diáspora e sobre o que escribiron, con brillantez, un monllo de autores que van de Pilar Cagiao a Beiras, de Villares a Barreiro, de Núñez Seixas a Rodríguez Galdo, de Sixirei a Jesús de Juana entre tantos outros, mais talvez neste caso coa intención de dar voz aos que nunca a tiveron individualmente. Neste ronsel de libros divulgativos, e tan precisos para recoñecernos, navegan estas páxinas que son resultado, talvez, dunha feliz mestura entre experiencia persoal en primeira persoa, un bo número de celmosas entrevistas, ese dato ou referencia documental precisa e, ao mesmo tempo, esa vontade, rara por infrecuente, de interesar á persoa que caia nestas páxinas pois todo está construído con contención, limpeza, transparencia e axilidade, isto é, o que antes se chamaba vontade de estilo, palpable así pois nun relato xornalístico vibrante, tan preto da reportaxe, que anoa sempre todas as historias, e hai moitas, ao espazo onde agroman.
Lezcano deseñou unha singradura vizosa interoceánica que satisfai as expectativas da persoa máis esixente. Deixounos un libro que se deixa abrazar, do que se aprende moito e no que, é incuestionable, tamén hai lugar para a emoción e o (auto)recoñecemento. Oxalá estas páxinas sirvan para afondar nesta parte substancial da nosa historia, tan invisible sen dúbida e que nos constrúe singularmente; páxinas, por último, que deberían ser operativas para abrir o foco cara ás novas diásporas que hoxe nos rodean e acabar de entendelas así como a nosa propia historia nos ensina, isto é, desde o respecto e solidariedade.
Parece más sencillo detectar la obscenidad cuando Israel canta en Eurovisión que cuando hace negocios con la UE: la razón para retirarse del concurso es la misma que exige suspender relaciones con Israel
Protestas contra Eurovisión en 2019, cuando se celebró en la capital de Israel. En las pancartas, «Boicot al apartheid» y «Canciones y purpurina no pueden esconder una tierra siendo ocupada»
Escrito por Olga Rodríguez
La mayoría de los países europeos, a través de sus medios de comunicación públicos, han vuelto a premiar a Israel, permitiendo su participación en Eurovisión 2026, mientras el Ejército israelí sigue asesinando a personas en Gaza.
Esto ocurre cuando el Ejército israelí refuerza su sistema de apartheid colonial en Cisjordania, ocupa más de la mitad de la Franja de Gaza e impone un gueto para la población palestina, apelotonada a la fuerza en menos de un tercio de ese territorio y vigilada por drones. Allí siguen registrándose ataques indiscriminados contra población civil.
Desde el inicio del “alto el fuego” el Ejército de Israel ha matado a más de 350 personas solo en la Franja de Gaza: decenas de ellas eran niños, niñas o mujeres. Además, ha asesinado a varias más en Cisjordania y mantiene a miles en centros de detención sin cargos ni juicio. Tanto la relatora de la ONU como Amnistía Internacional subrayan que el genocidio continúa, disfrazado del término “alto el fuego”.
La retirada de Eurovisión de RTVE y otras tres cadenas públicas europeas muestra respeto a los derechos humanos y destaca en un mar de impunidad que normaliza los crímenes
Eurovisión ignora la ley internacional
Pese a todo esto, los países que participan en Eurovisión –excepto cuatro– aceptan mantener a Israel en el concurso. Algunos, como Francia o Alemania, han operado activamente para defender la presencia israelí. No es solo un gesto: se trata de otro posicionamiento político que coloca a Europa como cómplice de la normalización de crímenes masivos.
Las radios y televisiones públicas de España, Países Bajos, Irlanda y Eslovenia son las únicas que han decidido retirarse de Eurovisión. La Unión Europea de Radiodifusión ha preferido que al menos cuatro países europeos no participen en Eurovisión antes que expulsar a un país no europeo que aplica un apartheid colonial y es autor de un genocidio.
El presidente de RTVE, José Pablo López, ha explicado que España no participará este año “por el genocidio que se ha perpetrado en Gaza” y “el incumplimiento sistemático de las normas del concurso”.
Con este paso estos cuatro medios europeos están mostrando respeto al derecho internacional y a los derechos humanos, plantándose frente a la sistemática normalización de los crímenes israelíes. Han hecho lo que debían, siguiendo las directrices marcadas por la propia relatora de Naciones Unidas. En un océano de impunidad, su gesto destaca.
En su último informe, la relatora de la ONU señala la necesidad de una ‘merecida expulsión de Israel’ de eventos deportivos y culturales
Las obligaciones ante los crímenes
Sin embargo, esta es solo una de las medidas que los Estados europeos deberían adoptar. La Unión Europea mantiene su Acuerdo de Asociación y sus relaciones preferenciales con Israel mientras éste extiende su ocupación ilegal y refuerza su sistema de apartheid. Con ello la UE contribuye a debilitar el derecho internacional y facilita la perpetuación de crímenes de guerra.
Los países europeos no han suspendido sus relaciones económicas, financieras, militares, culturales y diplomáticas con Israel, pese a que así lo solicita la relatora de Naciones Unidas para Palestina, Francesca Albanese, basándose en la Convención sobre Genocidio. Este tratado fundamental de la ONU no solo pide a los Estados “sancionar” el genocidio, sino también “prevenirlo”.
Esto significa que no es necesaria una condena en firme de un tribunal para que los países tengan la obligación legal de adoptar medidas de presión ante indicios de posible genocidio. En septiembre de 2025 la Comisión de Investigación asignada por Naciones Unidas señaló que “Israel comete genocidio desde octubre de 2023”.
Esta Comisión indica que, ya en enero de 2024 –cuando la Corte de La Haya advirtió de que había riesgo de genocidio– “los Estados estaban obligados por ley a actuar, si no antes”. “No solo a usar palabras bonitas, sino a actuar”, añadió públicamente el jurista Chris Sidoti, uno de los integrantes de la Comisión.
No es necesaria una condena en firme de un tribunal para que los países tengan la obligación legal de adoptar medidas de presión ante indicios de genocidio
En su último informe, la relatora de la ONU denuncia “la complicidad directa o indirecta” de 63 Estados del mundo, “principalmente occidentales”, con el genocidio israelí, y “la falta de presión política o diplomática”.
Además, señala que Israel “ha estado protegido de la rendición de cuentas tanto en los tribunales como en foros globales”, con instituciones “que impiden su merecida expulsión de eventos deportivos (por ejemplo, los Juegos Olímpicos de París, los clasificatorios de la Copa Mundial de la FIFA, FIBA o Copa Davis) y culturales (Eurovisión, Bienal de Venecia)”.
La relatora de Naciones Unidas lleva tiempo insistiendo en que los Estados miembros de la ONU tienen la obligación legal de suspender relaciones con Israel. Es más, resalta que los países que mantienen sus acuerdos comerciales, económicos o culturales con Tel Aviv “están violando la ley internacional”.
La Corte Internacional de Justicia también ha pedido a los Estados “suspender relaciones comerciales y de inversión” que contribuyan a la situación en los Territorios Palestinos, en referencia a la ocupación ilegal israelí y a la segregación de la población palestina.
Buena parte de la Franja de Gaza ha quedado arrasada por el genocidio israelí
Si España, Irlanda, Países Bajos y Eslovenia defienden la posición de sus medios ante Eurovisión, la coherencia obliga a dar más pasos en ese sentido y suspender relaciones con Israel
Sanciones a la Corte de La Haya
La posición de la mayoría de los Estados europeos ante Israel contrasta con su reacción a las peticiones de los tribunales de La Haya. Todo ello ocurre mientras seis jueces y tres fiscales de la Corte Penal Internacional, cuatro de ellos europeos, están sancionados por Estados Unidos por intentar defender y aplicar el derecho internacional ante los crímenes masivos israelíes.
La relatora Albanese, de nacionalidad italiana, también ha sido sancionada por Washington por el mismo motivo. Esto dificulta su trabajo diario, ya que no pueden usar sus cuentas bancarias habituales, ni tarjetas de crédito o servicios de compañías estadounidenses, como Google.
Ante ello, la Unión Europea no ha activado el reglamento del que dispone para proteger a sus ciudadanos de sanciones impuestas por terceros países, como señala en esta reciente entrevista uno de los jueces sancionados. Bruselas pone más empeño en mantener sus relaciones con Israel que en proteger la ley internacional, a las Cortes de La Haya y a sus jueces.
La UE incumple sus obligaciones legales ante los crímenes israelíes y sigue sin actuar para proteger a los jueces de la Corte de La Haya sancionados por EEUU, pese a que cuenta con reglamento para ello
Una estrecha alianza
Israel es el único país no europeo que participa en Eurovisión desde 1973, pese a que ya entonces había impulsado una limpieza étnica y seis años antes había ocupado ilegalmente todos los territorios palestinos. Ni el refuerzo del régimen de apartheid ni las matanzas en años posteriores mermaron las alianzas preferenciales europeas con Tel Aviv. En 2019, el concurso se celebró en la capital israelí, en plena represión israelí contra manifestantes en Gaza.
Ahora, en medio de un genocidio, con al menos 70.000 personas muertas por los ataques israelíes, los países europeos mantienen sus relaciones con Israel, siguen haciendo negocios con Tel Aviv y permiten la participación israelí en eventos deportivos y culturales.
No es algo menor. Con ello están dando la espalda a sus obligaciones legales internacionales, ignorando las peticiones de la Corte de La Haya y despreciando la Carta fundacional de la ONU. Las alianzas preferenciales con Israel marcan la política exterior, económica y cultural de la Unión Europea y Reino Unido.
Dos niños palestinos, hermanos, asesinados la pasada semana por un ataque aéreo israelí en la escuela Al Farabi de Khan Yunis, Gaza. Se llamaban Fadi y Jum’a Abu Assi
La operación para mantener a Israel en Eurovisión no es solo un gesto: es un posicionamiento político de la mayoría de los países de Europa
Suspender relaciones
Por eso el gesto de RTVE ante Eurovisión marca un camino que debe seguir siendo explorado. La razón para abandonar el concurso es la misma que exige a los Estados suspender relaciones con Tel Aviv: se basa en el respeto a los derechos humanos y el derecho internacional.
España, Irlanda, Eslovenia y Países Bajos mantienen relaciones comerciales, financieras, diplomáticas, deportivas o militares con Israel. Si defienden la posición de sus televisiones estatales, la coherencia obliga a dar más pasos en ese sentido y suspender relaciones que contribuyen a normalizar los crímenes, como contempla la Convención sobre Genocidio y como ha solicitado la relatora de Naciones Unidas.
Eso significa suspender relaciones con Tel Aviv, cerrar sus oficinas comerciales en Israel, retirar a sus agregados militares de allí e incentivar vías en Naciones Unidas para proteger el derecho frente a la impunidad, entre otras medidas.
A día de hoy, ningún país europeo ha impulsado iniciativas para intentar suspender a Israel de la Asamblea General de la ONU, como se hizo con la Sudáfrica del apartheid entre 1974 y 1994, y como piden expertos y relatores de Naciones Unidas. Tampoco se han explorado medidas coordinadas con naciones de otros continentes para aplicar sanciones y suspensión de relaciones.
La historia de Israel muestra que no detendrá su régimen de apartheid, su plan de anexión territorial y de limpieza étnica contra los palestinos si no recibe presión internacional. Como mayor socio comercial de Israel, la Unión Europea juega un papel clave en ese sentido, pero sigue eligiendo estar contra los derechos humanos y la ley internacional, socavando sus propios intereses y convirtiéndose, cada día que pasa, en una colonia más sometida a Washington
A Subdelegación do Goberno español en Ourense organizou esta segunda feira un dos ciclos do programa '50 anos de España en liberdade' cunha mesa redonda no Centro Cultural José Ángel Valente co título 'Lingua, educación e liberdade: o galego na construción da democracia'.
María Pilar García Negro, Juan Tallón, Dores Tembrás e Manuel Bragado, esta segunda feira 1 de decembro, en Ourense.
Escrito por Patricia Villarino
Juan Tallón, María Pilar García Negro, Manuel Bragado e Dores Tembrás analizaron esta segunda feira o último medio século da cultura e da lingua galegas no país. Bragado puxo no foco “o paradoxo de que nestes 50 últimos anos perdemos a metade de falantes habituais de galego e, ao mesmo tempo, desenvolvemos unha industria cultural como nunca tivemos na nosa historia”.
O escritor cre que a explicación a este paradoxo “é unha cuestión estritamente política”. Segundo relatou, “no ano 1975 os editores publicaron 68 títulos en galego”, e entre eles Francisco Fernández del Riego, Isaac Díaz Pardo, Enrique Alvarellos, Manuel María ou Xosé María Álvarez Blázquez, que “eran activistas da causa galeguista”.
Sinalou Bragado que “ese activismo permitiu o desenvolvemento do galego con todo o entusiasmo do sector editorial”, así como no cinema, o teatro ou a música. Esta industria cultural galega “non é a que soñamos, pero é a que construímos”, dixo, con “públicos que sempre foron pequenos pero que substituíron a ausencia de políticas públicas”.
O "imperio" do español e a posición do galego
A escritora, sociolingüista e profesora honoraria da UDC María Pilar García Negro falou da situación legal do idioma e da “continuidade” entre o decreto franquista do 31 de outubro de 1975 –de regulación das 'linguas rexionais'– e a lexislación constitucional. “Non hai ruptura, senón continuidade.
Mantense na lexislación vixente aínda hoxe o imperio do español e a situación subalterna das outras linguas, entre elas o galego", sinalou. Tamén lembrou a súa experiencia como docente, no ano 1975, como profesora no Seminario Diocesano de Lugo, onde impartía aulas de lingua francesa “usando como lingua vehicular o galego”.
A escritora Dores Tembrás, desde a súa experiencia, repasou o acontecido coa poesía galega neste tempo, “cunha tradición poética que se mantén”. Fronte á "situación terríbel" da nosa lingua, precisou, "fai falta vontade para non exterminala e que non esmoreza”. Por iso, demandou “ferramentas e apoio” para que a industria cultural galega “non siga quedando atrás”.
O xornalista e novelista Juan Tallón falou dun “balanzo irregular” da literatura e da lingua. Tallón responsabilizou “as administracións” dos atrancos do mundo editorial en galego e dixo sentir “envexa doutros territorios como Catalunya, cunhas políticas de promoción cultural e de apoio a autores e tecido cultural que aquí non imaxinamos”.
[Imaxe: Subdelegación do Goberno español en Ourense - fonte: www.nosdiario.gal]
Na busca por “filmes médios”, nada encaixado na grande produção nem no indie ascético, procura-se algo que condense os valores da média produção, por vezes fugaz, por vezes entendido como objecto escapista anódinos, mas nunca vergado à xaropada ou pela chalupice. “Vie Privée” ajusta-se a esses requisitos.
A obra deRebecca Zlotowskiprossegue a demanda de Lilian Steiner, uma psicanalista de perfil cínico e estruturalmente céptica face ao mundo que a circunda e, acrescente-se, sem um pingo de afetuosidade. Ela é Jodie Foster, a envolver-se no francês como poucas e a fazê-lo com habilidade. O enredo arranca com a descoberta do paradeiro de uma das suas clientes (Virginie Efira), que se suicida e deixa uma nota críptica. Juntamente com o ex-marido (Daniel Auteuil), parte à descoberta do segredo: peripécias aqui, outras acolá, até que o caso detectivesco lúdico se converte em algo maior do que eles. E não estamos no calor de um whodunnit. “Vie Privée” conforta-se na alegoria da sua própria possibilidade: o pedaço thriller é um aroma, uma especiaria que a protagonista salpica na sua dita “vida privada”, monótona, operática, ritualística: a adrenalina desejada para romper o quotidiano tedioso.
Podemos considerar o filme de Zlotowski algo boémio, por vezes burguês e sem achas para manifestos sociais, mas não lhe podemos retirar certa audácia no tratamento da personagem feminina central: uma mulher fria, figura que muitos realizadores homens usariam para insinuar transformação ou até domesticação. A realizadora procura, nessa Jodie Foster distante e desinteressada, criar um símbolo da nossa supraprivacidade, ou melhor, do isolamento social a que nos submetemos inúmeras vezes em prol do universo laboral (os trabalhos que redefinem a personalidade e a posição no mundo, ou que estabelecem um senso de propósito existencial). A sua eventual ‘domesticação’ tem algo de doce, nunca conservador, (aliás, a relação com o ex-marido procura afrontar a rigidez das relações monogâmicas e matrimoniais), é referência, ou sugestão, saída de um mundo fortalecido que a envolveu, confrontando-a com a própria solidão.
Rebecca Zlotowski, por um lado, é uma realizadora que nos fala constantemente da solidão, e fá-lo por via de solanguerices ou de festividades, e nunca pela melancolia, porque, em “pessoas bem-sucedidas”, a solidão é remate, e como todas as solidões manifesta-se em diferenças e em monstruosidades. E o que é a vida privada senão uma trégua com a nossa solidão?
Entretanto, viva o filme médio de pretensões correspondidas (e com uma participação do Frederick Wiseman como brinde), estamos a precisar dele para não ficarmos sozinhos, ou reduzidos às nossas bolhas.
improvisation musicale est une belle métaphore de la libre expression: un art de s’adresser aux autres, de chercher la clarté et de tisser une harmonie fragile, où chaque voix est préparée mais audacieuse.
Au-delà du plaisir musical, une soirée dans un club de jazz peut apporter des réflexions sur l’époque – et sur la nature humaine telle qu’elle existe en tout temps. C’est ce que j’ai vécu récemment à Londres, en écoutant les solos des musiciens comme autant de propos. Je me suis alors dit que l’improvisation permise par le jazz pouvait être comparée à bien des égards à la libre expression garantie par la démocratie libérale.
Tout d’abord, un solo de ce genre n’a rien de solitaire. Il intervient sur un fond musical assuré par le reste du groupe ou, quand il représente la seule instrumentation du moment, il répond à ce qui l’a précédé ou anticipe ce qui va suivre. De plus, une telle improvisation est pensée en interaction avec le public. Quand un saxophoniste s’avance sur scène, les spectateurs, plus au moins silencieux, l’accueillent, l’écoutent, le jugent aussi. Et rien n’est écrit d’avance. C’est ce pacte tacite entre ceux qui parlent et ceux qui écoutent qui crée la beauté du moment.
De même, la démocratie libérale n’est pas censée garantir à chacun le droit d’avoir raison, mais celui de faire des propositions qui seront soumises à l’appréciation des autres. Tout comme l’improvisateur, la personne qui s’exprime sur la politique ou la société sait que ses mots ne valent que s’ils s’inscrivent dans un ensemble plus vaste: la conversation collective, cet orchestre civique où des voix multiples peuvent constituer une éphémère harmonie.
En outre, une démocratie libérale perd de son sens à mesure que le langage commun s’étiole et que les opinions deviennent incompréhensibles, à la manière d’un certain jazz qui, par snobisme et accumulation de transgressions, ne cherche même plus à plaire. La confusion nie la nature même de la musique comme du débat d’idées.
Enfin, tout musicien sait qu’un solo tombe rarement du ciel. Le travail préalable nourrit la spontanéité, et vice-versa. La composition et l’improvisation s’irriguent l’une l’autre. Ainsi en va-t-il également des discussions de fond. Sans authenticité, sans confiance en soi, sans prise de risques, aucune avancée. Mais sans étude du sujet, peu de chances aussi d’atteindre l’originalité. Tout cela va ensemble.
Ne glorifions donc jamais la liberté d’expression sans louer tout autant la recherche de la vérité, qui suppose une exigence de clarté et une écoute des autres. Finalement, ce n’est pas seulement de la musique, mais aussi de la tradition anglo-saxonne que nous pouvons largement nous inspirer.
Diplômé en philosophie et journaliste de profession, Jonas Follonier est le fondateur et rédacteur en chef du Regard Libre.
A escritora viguesa Cati Calo fusiona o gótico victoriano con lendas rurais no seu bautismo coa editorial Versátil. Mestura misterio, recordos familiares e historia en «A señora de Pedramorta»
Cati Calo, escritora viguesa, na librería Vigo de Papel
Escrito por Begoña R. Sotelino
Cati Calo (Vigo, 1990) acaba de publicar A Señora de Pedramorta, unha novela gótica ambientada en Galicia (Versátil Edicións) que está a espertar un entusiasmo inesperado: a primeira edición esgotouse á semana de saír e xa está en marcha a segunda. A combinación de atmosfera gótica en Galicia e unha protagonista incómoda pero magnética colocou o seu debut no radar de lectores que buscan historias diferentes, lendas de aquí, con raíces locais e un pulso literario propio. Tan de aquí é que ata recolle o nacemento deste xornal, en xaneiro de 1882: «A trama transcorre no mesmo ano en que se fundou La Voz de Galiciae nun diálogo, os personaxes mencionan o nacemento do novo diario», conta.
Calo escribe desde moi pequena. Antes de que existisen as plataformas dixitais ou a posibilidade de publicar, ela xa imaxinaba mundos en cadernos que logo destruía por pudor. «Inventaba historias para xogar e logo rompíao todo», lembra. En plena adolescencia, a lectura dOSeñor dos Aneis foi a faísca que acendeu algo máis persistente: relatos de fantasía que por primeira vez non quería esquecer. Aínda así, o seu salto para compartir publicamente a súa escritura chegou máis tarde, case por casualidade. Buscando opcións na internet para publicar sen custo, topouse con Wattpad, a plataforma que acabaría marcando os seus inicios. Alí subiu unha triloxía de fantasía «sen ningunha expectativa», asegura.
Pero a resposta foi fulminante: máis de 20.000 lecturas e unha comunidade de seguidores atoparon na súa historia unha voz diferente. Aínda que agora ten a súa conta pouco activa e recoñece que a triloxía necesita unha reescritura, non renega daquela etapa: «Foi onde aprendín a ser constante, a escribir sabendo que alguén me lía alén», di. Antes de intentalo cunha editorial, probou a autopublicación en Amazon cunha novela curta. Investiu no seu propio produto para experimentar e mellorar o proceso completo. «Paguei eu unha correctora profesional coa que traballo ás veces para que me revise os textos e ao maquetador e ao ilustrador», conta.
Esa experiencia profesionalizada foi o paso previo a escribirA Señora de Pedramorta, un manuscrito que enviou a varias editoriais ata que Versátil a fichou. A autora compaxina a escritura cunha vida académica en plena transformación. Sanitaria de formación, está en excedencia para estudar un ciclo de desenvolvemento de aplicacións. «Son multitasking», chancea. «Interésanme demasiadas cousas». E esa curiosidade dispersa e fértil cóase tamén nos seus libros, onde conviven a historia, mitoloxía galega e as referencias literarias que marcaron a súa vida. «Son fan absoluta deJane Eyre, Cumes Borrascosos, Outra volta de porca, Frankenstein.... E tamén dOspazos de Ulloa. Quería facer algo gótico victoriano, pero con alma galega», explica.
Tras anos escribindo unha triloxía, necesitaba liberdade. «Estaba queimada da mesma historia», confesa. Por iso buscou unha protagonista distinta, imperfecta, un pouco antipática ao principio. Tamén quixo integrar recordos familiares: historias que lle contaba a súa avoa sobre antepasados, ningunhas demasiado reveladoras como para detallalas sen estragar o final do libro e aínda que provén dunha familia de mariñeiros de Bouzas, neste caso non está relacionado co mar: «están relacionados coa nai da miña tataravoa. Ou sexa, historias familiares que pasaban no rural», acouta. A ambientación combina precisión histórica, documentada con visitas a museos, consultas a historiadores e escritos de época, con liberdade creativa. «Vigo, Pontevedra ou Santiagoaparecen no libro, pero os pobos son inventados. Así teño marxe para crear as miñas lendas sen que ninguén me diga que na súa aldea non era así», argumenta.
A pesar de que os seus lectores xa lle piden unha secuela ou incluso unha precuela, Calo considera queA Señora de Pedramortaé autoconclusiva. A súa atención está agora noutros proxectos: unha novela xuvenil que quere presentar ao premio NEO e unha historia gótica con dúas liñas temporais (1918 e 1809) situada nun mosteiro, de novo con lendas galegas e un toque sobrenatural. Entre exames, firmas e a promoción da súa obra, Cati móvese con cautela e determinación. «Escribo o que me gustaría ler», resume. E parece que moitos lectores compartían ese desexo: unha historia gótica feita en Galicia, con raíces e un imaxinario propio que se abre camiño.
Wattpad, fenómeno da creación e o consumo literario
Wattpad, a plataforma onde Cati Calo comezou a compartir a súa triloxía, converteuse nun fenómeno global que redefine como se descobren e consomen novas voces literarias. Con millóns de usuarios e unha comunidade especialmente activa en todo o mundo e moito en América Latina, funciona como unha rede social na que escritores publican capítulos, reciben comentarios inmediatos e poden acadar cifras de lectura impensables noutros espazos. O impacto é tal que a plataforma conta co seu propio selo editorial e acordos con produtoras: varios libros nados alí serán adaptados porNetflix.
Podemos continuar a fingir que há um cessar-fogo na Faixa de Gaza e outro cessar-fogo no Líbano. Podemos continuar a fingir que Israel não ataca a Síria nem a Cisjordânia, mas será apenas isso, um fingimento. Publicado em Meu Mundo Minha Aldeia.
Faixa de Gaza; funeral de Abdullah Abu Hammad, morto pelo exercito israelita perto de Khan Younes.
Escrito porJosé Manuel Rosendo
É raro o dia em que não surgem notícias de ataques
israelitas na Faixa de Gaza, na Cisjordânia, no Líbano, na Síria… Podemos
continuar a fingir que há um cessar-fogo na Faixa de Gaza e outro cessar-fogo
no Líbano. Podemos continuar a fingir que Israel não ataca a Síria nem a
Cisjordânia, mas será apenas isso, um fingimento. Podemos fingir acreditar em
tudo isso, mas sabemos que não é verdade. Até poderá haver cessar-fogo no
papel, mas não mais do que isso. E isso é muito pouco.
Cisjordânia
A situação na Cisjordânia é particularmente dramática,
com o exército israelita a fazer operações consecutivas e os colonos a atacarem
aldeias palestinianas. Na quinta-feira, em Jenin, o exército israelita matou à
queima-roupa dois palestinianos desarmados e completamente cercados por vários
soldados. O vídeo foi divulgado nas redes sociais, o Alto-comissário da ONU
para os Direitos Humanos confessou o choque provocado pelas imagens e apesar de o
exército israelita dizer que vai ser feita uma investigação, sabemos bem como terminam
estas investigações. Aliás, o ministro da segurança nacional de Israel, Ben
Gvir, apressou-se a manifestar “apoio total aos guardas de fronteira e aos
militares do exército que dispararam contra terroristas procurados que saíram
de um edifício em Jenin”. Na rede social X, Ben Gvir escreveu: “Os soldados
agiram exatamente como é esperado”, (…) “Os terroristas devem morrer!”.
A B’Tselem, organização israelita de defesa dos direitos humanos, considera que “é dever da comunidade internacional acabar com a
impunidade de Israel e levar à justiça os responsáveis pelo planeamento e execução das suas
políticas criminosas contra o povo palestiniano”.
Desde 7 de outubro de 2023, mais de mil palestinianos
(combatentes e civis) foram mortos pelas forças israelitas na Cisjordânia. Nos
últimos dias a acção israelita está centrada em Tubas, onde há registo de pelo
menos 15 feridos, duas dezenas de detidos e várias famílias expulsas de casa
para que o exército israelita possa instalar centros de comando. Os relatórios
da OCHA (Gabinete da ONU para a Coordenação dos Assuntos Humanitários https://www.unocha.org/)
são um retrato da catástrofe que está a ser vivida na Cisjordânia.
Faixa de Gaza
A Amnistia Internacional (AI) afirma que “o genocídio continua”, apesar de haver cessar-fogo desde 10 de outubro. Num relatório de 27
de novembro, a AI lembra que pelo menos 327 pessoas, incluindo 136 crianças,
foram mortas em ataques israelitas desde que o cessar-fogo foi anunciado, a 9
de outubro, e alerta que “Israel restringe severamente a entrada de alimentos e
o restabelecimento de serviços essenciais para a sobrevivência da população
civil”.
A secretária-geral da AI, Agnès Callamard, alerta que “o
cessar-fogo corre o risco de criar a perigosa ilusão de um regresso à
normalidade para as pessoas que vivem em Gaza” e avisa que “o mundo não deve
ser enganado” porque “o genocídio perpetrado por Israel não terminou”.
Enquanto não avançam as negociações para que o
cessar-fogo entre na segunda fase, também não há acordo para encontrar uma
solução para os combatentes do Hamas bloqueados num túnel na região de Rafah. O
Hamas pretende que possam sair ao abrigo do que entende estar definido no
acordo de cessar-fogo; Israel faz uma leitura diferente e exige uma rendição.
Um porta-voz do Governo israelita disse que Benjamin
Netanyahu “não está a permitir a passagem segura de 200 terroristas do Hamas” e
que se mantém “firme na intenção de desmantelar as capacidades militares do
Hamas e desmilitarizar a Faixa de Gaza”. O Hamas acusa Israel de violar os
termos do cessar-fogo ao “procurar, eliminar e prender combatentes da
resistência sitiados nos túneis de Rafah”.
Síria
Sexta-feira, 28 de novembro, as forças israelitas atacaram o sul da Síria e mataram 13 pessoas. Foi a operação mais violenta
desde a queda de Bashar Al Assad.
O Ministério dos Negócios Estrangeiros da Síria
classifica o ataque como um “crime de guerra” e acusa Israel de querer
“incendiar a região”. O exército israelita diz que foi uma operação para
prender suspeitos da organização “Jamaa Islamiya” (grupo libanês aliado do
Hamas), que estariam a planear ataques contra civis israelitas.
O ataque israelita à aldeia de Beit Jinn, 40 km a sudoeste de Damasco, durante a madrugada, confrontou-se com a resistência dos
habitantes, várias habitações e a mesquita da aldeia foram atingidas, e Israel
diz que seis soldados ficaram feridos.
Apesar de haver contactos entre israelitas e sírios para
tentar chegar a um “acordo de segurança”, Israel exige que a região a sul de
Damasco seja desmilitarizada e Benjaimn Netanyahu assume que a parte dos montes
Golan ocupados por Israel não será devolvida à Síria. Netanyahu visitou a 19 de novembro uma zona de território sírio para a qual Israel expandiu a presença
militar após a queda de Bashar Al Assad, o que foi visto pelo actual poder
sírio como uma provocação do primeiro-ministro israelita.
Líbano
A poucos dias da visita do papa Leão XIV ao Líbano,
Israel voltou a atacar Beirute. O alvo foi o comandante do Hezbollah, Haitham
Ali Tabatabai. O Hezbollah diz que está a respeitar o cessar-fogo e acusa
Israel de não o fazer. Os constantes ataques israelitas no sul do Líbano dão
razão ao Hezbollah, e o líder do movimento libanês, Naïm Qassim, diz que tem o
direito de responder: “que o inimigo israelita e aqueles que estão com ele
entendam como quiserem (…) é nosso direito responder, e nós decidiremos
quando”.
Há precisamente um ano (27 de novembro de 2024) que foi
assinado o cessar-fogo entre Israel e o Hezbollah mas os ataques israelitas têm
sido uma constante. A UNIFIL (Força das Nações Unidas no sul do Líbano) foi
alvo desses ataques israelitas: “as Forças de Defesa de Israel dispararam
contra os soldados de manutenção da paz da UNIFIL a partir de um tanque
Merkava, perto de uma posição estabelecida por Israel em território libanês.
Disparos de metralhadora pesada atingiram os soldados da paz a aproximadamente
cinco metros de distância. Estavam a pé e tiveram de abrigar-se no terreno. A
UNIFIL registou mais de 10 000 violações de cessar-fogo, aéreas e terrestres,
nos últimos doze meses.
O dedo no gatilho
Em todas as frentes, com ou sem cessar-fogo assinado, com
ou sem mediadores e supervisores do cessar-fogo, com ou sem resoluções da ONU,
Israel não tira o dedo do gatilho e sente-se no direito de atacar quem, quando
e como quiser, fazendo tábua rasa da soberania dos Estados vizinhos e
espatifando o Direito Internacional.
Près de 950.000 personnes vivent actuellement en Allemagne malgré le rejet de leur demande d'asile. Le gouvernement fédéral prévoit des expulsions systématiques et des modifications législatives.
Le ministre allemand de l'Intérieur, Alexander Dobrindt, réagit lors de la réunion ministérielle européenne sur les migrations à Munich, le 4 octobre 2025.
Écrit par Olivier Signus
Actuellement, 934.553 personnes dont la demande d’asile a été rejetée vivent en Allemagne, selon le journal Bild. Cela représente une augmentation de près de 40.000 personnes par rapport à l’été 2023. À cette période, 896.065 personnes étaient enregistrées dans cette catégorie.
Il s’agit principalement de ressortissants afghans, turcs et kosovars. Les expulsions ont augmenté au cours des dix premiers mois de 2025 pour atteindre 19.538 personnes, soit 18 % de plus qu’en 2024.
Les Afghans en tête des statistiques
Selon le journal Bild, les Afghans occupent la première place dans les statistiques, avec 153.550 demandes d’asile rejetées. Ils sont suivis en deuxième et troisième position par les Turcs, avec 93.762 demandes rejetées, et les Kosovars, avec 68.261 demandes rejetées.
À la même date, 2.386.267 étrangers bénéficiant d’un statut de protection reconnu vivaient en Allemagne.
Selon le professeur Daniel Thym de l’université de Constance (codirecteur du centre de recherche sur le droit des étrangers et le droit d’asile), seuls quelques étrangers respectent l’obligation de quitter le territoire, sont expulsés ou retournent dans leur pays d’origine avec une aide financière. Cela démontre que « depuis des années, beaucoup de choses ne fonctionnent pas correctement en matière d’obligation de quitter le territoire ».
En outre, l’universitaire souligne que les droits de séjour « sont souvent accordés même lorsque les moyens de subsistance ne sont pas assurés et que les personnes concernées perçoivent en partie des prestations sociales ».
L’obligation de quitter le territoire en Allemagne
En Allemagne, l’obligation de quitter le territoire est régie par l’article 50 de la loi sur le séjour des étrangers. Elle s’applique lorsqu’un étranger ne possède pas de titre de séjour valide ou que celui-ci a expiré, à condition qu’il n’y ait pas de procédure judiciaire en cours ou de suspension temporaire d’expulsion. Dans ce cas, la personne concernée est tenue de quitter le territoire fédéral immédiatement ou dans un délai déterminé.
L’obligation de quitter le territoire s’applique également aux autres États membres de l’Union européenne et aux États Schengen, dans la mesure où la personne concernée ne dispose pas d’un droit de séjour dans ces pays.
Fin 2024, 72.500 étrangers soumis à l’obligation de quitter le territoire vivaient en Allemagne, où ils résidaient depuis au moins six ans. Cela montre que les procédures peuvent parfois être très longues.
« Les demandes d’asile rejetées restent sans suite »
La question a été posée au Parlement allemand par René Springer, député AfD. Il a critiqué le fait que « les demandes d’asile rejetées restent sans suite » et a qualifié cela de « perte de contrôle de l’État », selon le journal Bild.
Selon les informations du ministère fédéral de l’Intérieur, le nombre d’expulsions a augmenté de 18 % au cours des dix premiers mois de 2025 par rapport à l’année précédente. De janvier à octobre, 19.538 personnes ont été expulsées, soit une moyenne de 65 par jour. En 2024, ce chiffre était de 16.563 pour la même période.
« Cohérence dans la politique migratoire »
Le ministre allemand de l’Intérieur, Alexander Dobrindt, a annoncé qu’il poursuivrait dans cette voie : « Il s’agit de contrôle, de ligne claire et de cohérence dans la politique migratoire – cela vaut également pour les rapatriements », a-t-il déclaré au journal « Bams ». « Nous poursuivons résolument dans cette voie et préparons des expulsions ciblées vers la Syrie et l’Afghanistan. »
Dans leur accord de coalition, l’Union (CDU+CSU) et le SPD s’étaient fixé pour objectif d’augmenter considérablement le nombre d’expulsions.
À cette fin, des modifications législatives sont notamment prévues. Ainsi est prévue la suppression d’obligation d’assistance juridique en détention en vue de l’expulsion, tandis que la police fédérale se verrait attribuer des compétences supplémentaires.
Les personnes considérées comme une menace pour la sécurité publique et les criminels condamnés pourront être placés en détention provisoire en vue de leur expulsion, et la capacité des centres de rétention administrative devrait être considérablement augmentée.
Préoccupations relatives aux droits de l’homme concernant les expulsions
Les organisations de défense des droits humains et des réfugiés avertissent que les retours rapides et une politique d’expulsion plus stricte ne fonctionnent souvent pas dans la pratique, car de nombreuses personnes concernées ne peuvent de facto pas être expulsées, en partie pour des raisons juridiques ou liées à la coopération.
L’organisation Pro Asyl, par exemple, met en garde contre un durcissement des mesures et d’éventuelles atteintes aux droits fondamentaux, en particulier si la détention et la pression en vue de l’expulsion sont renforcées.
[Photo : Alexandra Beier/AFP via Getty Images - source : www.epochtimes.fr]