quarta-feira, 3 de dezembro de 2025

Près d’un million de demandeurs d’asile déboutés en Allemagne, principalement des Afghans, des Turcs et des Kosovars

Près de 950.000 personnes vivent actuellement en Allemagne malgré le rejet de leur demande d'asile. Le gouvernement fédéral prévoit des expulsions systématiques et des modifications législatives.

Le ministre allemand de l'Intérieur, Alexander Dobrindt, réagit lors de la réunion ministérielle européenne sur les migrations à Munich, le 4 octobre 2025.

Écrit par Olivier Signus

Actuellement, 934.553 personnes dont la demande d’asile a été rejetée vivent en Allemagne, selon le journal Bild. Cela représente une augmentation de près de 40.000 personnes par rapport à l’été 2023. À cette période, 896.065 personnes étaient enregistrées dans cette catégorie.
Il s’agit principalement de ressortissants afghans, turcs et kosovars. Les expulsions ont augmenté au cours des dix premiers mois de 2025 pour atteindre 19.538 personnes, soit 18 % de plus qu’en 2024.

Les Afghans en tête des statistiques

Selon le journal Bild, les Afghans occupent la première place dans les statistiques, avec 153.550 demandes d’asile rejetées. Ils sont suivis en deuxième et troisième position par les Turcs, avec 93.762 demandes rejetées, et les Kosovars, avec 68.261 demandes rejetées.
À la même date, 2.386.267 étrangers bénéficiant d’un statut de protection reconnu vivaient en Allemagne.
Selon le professeur Daniel Thym de l’université de Constance (codirecteur du centre de recherche sur le droit des étrangers et le droit d’asile), seuls quelques étrangers respectent l’obligation de quitter le territoire, sont expulsés ou retournent dans leur pays d’origine avec une aide financière. Cela démontre que « depuis des années, beaucoup de choses ne fonctionnent pas correctement en matière d’obligation de quitter le territoire ».
En outre, l’universitaire souligne que les droits de séjour « sont souvent accordés même lorsque les moyens de subsistance ne sont pas assurés et que les personnes concernées perçoivent en partie des prestations sociales ».

L’obligation de quitter le territoire en Allemagne

En Allemagne, l’obligation de quitter le territoire est régie par l’article 50 de la loi sur le séjour des étrangers. Elle s’applique lorsqu’un étranger ne possède pas de titre de séjour valide ou que celui-ci a expiré, à condition qu’il n’y ait pas de procédure judiciaire en cours ou de suspension temporaire d’expulsion. Dans ce cas, la personne concernée est tenue de quitter le territoire fédéral immédiatement ou dans un délai déterminé.
L’obligation de quitter le territoire s’applique également aux autres États membres de l’Union européenne et aux États Schengen, dans la mesure où la personne concernée ne dispose pas d’un droit de séjour dans ces pays.
Fin 2024, 72.500 étrangers soumis à l’obligation de quitter le territoire vivaient en Allemagne, où ils résidaient depuis au moins six ans. Cela montre que les procédures peuvent parfois être très longues.

« Les demandes d’asile rejetées restent sans suite »

La question a été posée au Parlement allemand par René Springer, député AfD. Il a critiqué le fait que « les demandes d’asile rejetées restent sans suite » et a qualifié cela de « perte de contrôle de l’État », selon le journal Bild.
Selon les informations du ministère fédéral de l’Intérieur, le nombre d’expulsions a augmenté de 18 % au cours des dix premiers mois de 2025 par rapport à l’année précédente. De janvier à octobre, 19.538 personnes ont été expulsées, soit une moyenne de 65 par jour. En 2024, ce chiffre était de 16.563 pour la même période.

« Cohérence dans la politique migratoire »

Le ministre allemand de l’Intérieur, Alexander Dobrindt, a annoncé qu’il poursuivrait dans cette voie : « Il s’agit de contrôle, de ligne claire et de cohérence dans la politique migratoire – cela vaut également pour les rapatriements », a-t-il déclaré au journal « Bams ». « Nous poursuivons résolument dans cette voie et préparons des expulsions ciblées vers la Syrie et l’Afghanistan. »
Dans leur accord de coalition, l’Union (CDU+CSU) et le SPD s’étaient fixé pour objectif d’augmenter considérablement le nombre d’expulsions.
À cette fin, des modifications législatives sont notamment prévues. Ainsi est prévue la suppression d’obligation d’assistance juridique en détention en vue de l’expulsion, tandis que la police fédérale se verrait attribuer des compétences supplémentaires.
Les personnes considérées comme une menace pour la sécurité publique et les criminels condamnés pourront être placés en détention provisoire en vue de leur expulsion, et la capacité des centres de rétention administrative devrait être considérablement augmentée.

Préoccupations relatives aux droits de l’homme concernant les expulsions

Les organisations de défense des droits humains et des réfugiés avertissent que les retours rapides et une politique d’expulsion plus stricte ne fonctionnent souvent pas dans la pratique, car de nombreuses personnes concernées ne peuvent de facto pas être expulsées, en partie pour des raisons juridiques ou liées à la coopération.
L’organisation Pro Asyl, par exemple, met en garde contre un durcissement des mesures et d’éventuelles atteintes aux droits fondamentaux, en particulier si la détention et la pression en vue de l’expulsion sont renforcées.


[Photo : Alexandra Beier/AFP via Getty Images  - source : www.epochtimes.fr]

terça-feira, 2 de dezembro de 2025

Lo tren e las lengas



L’iniciativa de l’SNCF d’introduire de corses de catalan gratuits dins lo TGV París–Barcelona es una nòva excellenta e la volèm saludar. Fa plaser de veire una granda entrepresa coma l’SNCF a reconéisser la fòrça culturala d’una lenga pròpria e de la partejar amb sos viatjaires. Tot aquò es positiu, util, e dins lo bon sens de l’istòria.

Ça que la, un ponch nos interpèla. L’accion s’es pensada per Barcelona, mas non pas per Perpinhan, ciutat ont l’SNCF trabalha dempuèi totjorn e que tanben fa partida del domeni catalan.

Mas se poiriá pensar a una iniciativa semblabla per l’occitan? Perqué pas? Non pas al luòc del catalan, mas en parallèl, en valorizant la diversitat reala dels espacis que l’SNCF travèrsa cada jorn. Sensibilizar los viatjaires —e lo personal— a l’occitan ajudariá non pas solament los toristas, mas tanben la populacion locala, que sovent a perdut lo contacte amb la lenga pròpria del país. Seriá un acte de cultura, de memòria e de responsabilitat.

E aquí tocam lo fons del problèma: la question de la desaparicion de las lengas dins lo mond contemporanèu. Aquesta setmana, o raportàvem dins Jornaleten Islàndia an paur de la pèrda de l’islandés, e en Turquia los parlants de la lenga laz se baton per la salvar. Aquò nos pertoca a totes. La mondializacion, quand se fa sens contrapeses culturals, uniformiza e, per tant, desumaniza. Perdèm de nuanças, de vejaires del Mond, de biaisses de contar, de sentir, de viure...

Totas las campanhas de sensibilizacion ecologica que se fan per protegir los ecosistèmas naturals son necessàrias. Mas o devèm dire: l’ecologia lingüistica merita la meteissa atencion. Una lenga que morís es un ecosistèma que desapareis. Es una pèrda irreversibla. E lo Mond i ven mai paure, mai monotòn, mai fragil.

Per tant, saludam l’SNCF per l’iniciativa del TGV París–Barcelona. Es una pòrta dobèrta. Mas li demandam amistosament que sián conscients tanben de la catalanitat de Perpinhan e que pensen tanben a l’occitan; qu’un jorn los trens que travèrsan Occitània pòscan tanben far ausir la lenga nòstra dins la senhaletica, dins las anóncias, dins de materials informatius. Pels vesitaires… mas tanben, e benlèu sustot, per nosautres meteisses, per recobrar los mots en la lenga que nos fa occitans. Car l’ecologia lingüistica es pas un luxe: es una necessitat vitala.


[Imatge: Smiley.toerist - sorsa: www.jornalet.com]

«Perder o norte», novela de María Quiroga

 

María Quiroga

Perder o norte

Galaxia, Vigo, 214 páxinas, 19 €, 2025

Escrito por Ramón Nicolás

Apareceu hai uns días nos andeis das nosas librarías e nas diversas plataformas virtuais o último premio Illa Nova de Narrativa. Nesta ocasión o galardón recaeu na novela Perder o norte, estrea literaria da médica e neurocientífica lucense María Quiroga.

O volume, presentado cunha suxestiva cuberta na que a ilustradora Ana Galvañ interpreta unha pintura de Maruja Mallo, abraza unha proposta na que non é difícil ver o funcionamento dunha dinámica teatral exposta nunha sorte de acoutacións textuais. Estas entretécense cunha prosa sólida e ben fiada na que, como no título se sinala, latexa o sentimento de perda, de loito, de orfandade, de soidade…, mesmo se se quer do baleiro e a incomprensión vertebrada polas dimensións que adquiren as doenzas de filiación mental. A novela ábrese, asemade, á incorporación de territorios fronteirizos como o ensaio ou o exercicio de memoria, non sei se ficcionalizada. Ademais, disponse nunha estrutura que, malia a intimidade e a armazón interna que suxiren moitos dos asuntos tratados, incorpora decote uns escenarios exteriores pois non en van é unha novela non sei se de formación pero desde logo de viaxe, onde o movemento é un elemento central da novela e, ao tempo, unha travesía convertida nunha oportunidade que se brinda para realizar un proceso de reflexión, entendido este como unha epifanía ou catarse, tanto ten, pero sempre sostida por eses pasos, por eses quilómetros percorridos que serven para avanzar e para conducir a un destino descoñecido.

É este un universo no que tamén ecoa a precariedade, a valoración da amizade e unha busca constante do espazo ao que se pertence nos tempos da covid, sen esquecer a vontade de habitar e explicar o proceso de busca para axotar o baleiro. Con todo isto constrúese con solidez un universo onde agroman alusións musicais, literarias, científicas ou artísticas que, dalgún xeito, fan que que Perder o norte fotografen un tempo e unhas vivencias que ben se poden considerar como xeracionais.

Non dubido que cómpre considerar esta novela como unha excelente carta de presentación dunha nova voz á que lle desexamos continuidade e a mellor das sortes desde agora.


[Fonte: cadernodacritica.wordpress.com]

Netanyahu pide clemencia ao presidente de Israel no seu xuízo por corrupción

O primeiro ministro israelí solicita que se lle exima definitivamente de calquera responsabilidade no proceso legal ao que está a ser sometido 


primeiro ministro de Israel, Benjamin Netanyahu, solicitou formalmente ao presidente do país, Isaac Herzog, que emita unha orde de clemencia e exímalle definitivamente, en prol do «interese nacional», de calquera responsabilidade no xuízo por corrupción ao que está a ser sometido o xefe do Goberno israelí, e polo que non admite culpabilidade ningunha. 

En realidade, Netanyahu explica na súa carta que, a pesar do seu interese persoal en «levar a bo termo» o proceso xudicial ao que está a ser sometido, o procedemento está a causar tal inestabilidade que non ve máis solución que acelerar a súa conclusión para «reducir a tensión no debate que se suscitou ao redor do mesmo». 

«Por tanto, e a pesar do meu interese persoal en demostrar a miña inocencia ata a miña completa absolución, creo que o interese público dita o contrario», explicou o primeiro ministro israelí na súa declaración. «Pola miña responsabilidade pública, como primeiro ministro, de intentar lograr a reconciliación entre as partes do pobo, non me cabe dúbida de que a conclusión do xuízo axudará a reducir a tensión no debate que se suscitou ao redor do mesmo», aseverou antes de esgrimir unha vez máis o conflito en Gaza como motivo prioritario da súa petición.  

«Ante os desafíos de seguridade e as oportunidades políticas que enfronta actualmente o Estado de Israel, comprométome a facer todo o posible para sandar as divisións, lograr a unidade do pobo e restaurar a confianza nos sistemas do Estado, e agardo que todos os poderes do Estado fagan o mesmo», indicou. 

O primeiro ministro está sinalado en tres causas por unha batería de delitos, entre eles o de fraude ou aceptación de subornos, aínda que denunciou que todo forma parte dunha persecución política. De feito, logrou volver ao poder para un sexto mandato xa cos procesos abertos, a finais do 2022.  

Entre as acusacións na súa contra atópase o uso indebido de poder para presionar aos medios de comunicación e que difundan información favorable ao Goberno. Un dos casos remóntase ao ano 2000, cando tratou supostamente de chegar a un acordo co diario Yedioth Aharonot para que falase de forma positiva da súa administración a cambio de impulsar unha lexislación que prexudicase á súa principal competencia, o diario Israel Hayom.  

Desde o estalido da guerra de Gaza, Netanyahu lamentou que o proceso na súa contra foi un lastre que lle impediu executar con normalidade a súa tarefa. O primeiro ministro presentou numerosas peticións de adiamento nas súas comparecencias ante o tribunal, citando cuestións de saúde, seguridade ou visitas diplomáticas.   

Hai dúas semanas, o presidente dos Estados Unidos e grande aliado de Netanyahu, Donald Trump, deu un paso máis ao enviar unha carta a Herzog para pedirlle que sopesase directamente o indulto para o primeiro ministro ao asegurar que o caso xudicial contra el está «politicamente motivado» desde o 2020 e asegurase que os delitos dos que se acusa a Netanyahu son «cargos inxustos co fin de facerlle un gran dano».  

A presidencia israelí procede a estudar a petición  

Na súa primeira resposta, a oficina da Presidencia de Israel eludiu pronunciarse de forma inmediata e indicou que estudará a situación a conciencia. «Trátase dunha solicitude de clemencia extraordinaria con importantes implicacións. Tras recibir todas as opinións, o presidente do Estado consideraraa con responsabilidade e seriedade», fai saber na nota.   

A oficina do presidente Herzog, no seu comunicado, pasa a explicar que a solicitude foi presentada ao Departamento Xurídico da Presidencia polo avogado do primeiro ministro, Amit Hadad, e desde aí será transferida ao Departamento de Indultos do Ministerio de Xustiza, «que solicitará as opinións de todas as autoridades competentes».   

«Posteriormente, estas opinións transmitiranse á Asesora Xurídica da Presidencia e ao seu equipo para que formulen unha opinión adicional para o presidente», momento en que Herzog adoptará unha decisión respecto diso, conclúe o comunicado

[Imaxe: Ronen Zvulun | REUTERS - fonte: www.lavozdegalicia.es]

Traduzir a Bíblia sem exigir perfeição à Igreja

O tradutor da versão grega do Antigo Testamento, Frederico Lourenço, está a um volume de terminar a sua missão de colocar em língua portuguesa a Septuaginta. 

             A apresentação deste novo volume da Bíblia será feita por Francisco José Viegas e o tradutor na Fnac-Colombo, dia 4 pelas 18h00. 

Escrito por João Céu e Silva 

O professor catedrático e coordenador dos Estudos Clássicos da Faculdade de Letras da Universidade de Coimbra é mais (re)conhecido pela sua atividade de tradutor do grego e do latim e é nesta missão de traduzir a Bíblia que tem ocupado a maior parte do seu tempo na última década. Não que Frederico Lourenço se tenha apenas dedicado à Bíblia, pois entretanto publicou dois livros com a edição bilíngue de alguns Evangelhos, além de outras obras clássicas.

Publicado há duas semanas, o sexto volume da Bíblia já chegou às livrarias e sucedeu-lhe o mesmo que aos anteriores volumes: a entrada direta nos primeiros lugares das tabelas de vendas. Pergunta-se ao autor se o leitor não estranha que esta tradução esteja a ser feita por alguém que “começou este trabalho há mais de uma década, numa atitude de afastamento em relação à Igreja Católica”, como o próprio escreve no prefácio. Frederico Lourenço explica a decisão que o levou a enfrentar um trabalho monumental de vários milhares de páginas: “Diria que houve uma grande vantagem no facto de ter começado todo este trabalho sobre a Bíblia no longo período da minha vida em que estive afastado da Igreja. Não parti para o trabalho com o intuito de reivindicar e provar as certezas do catolicismo, mas sim numa atitude racional e aberta à viagem que o trabalho sobre a Bíblia me iria proporcionar.” Acrescenta: “Não comecei com as conclusões definidas de antemão, como acontece no estudo teológico da Bíblia, mas com tudo em aberto. Deixei que o estudo e o aprofundamento dos temas me levassem ao ponto no qual a análise objetiva dos problemas teria inexoravelmente de chegar. A viagem consistiu no processo intelectual de entender objetivamente a Bíblia, em vez de ter andado à procura, na Bíblia, da confirmação de certezas pré-adquiridas.”

Não é difícil confirmar o entusiasmo com que avançou neste volume ao lerem-se as várias notas introdutórias aos vários textos e, principalmente, as notas de rodapé que acrescentam uma enorme compreensão à leitura de o Pentateuco. Daí que se questione o tradutor sobre o quanto “esta viagem pela Bíblia” o fez regressar “à vivência serena da prática católica” e se justifica o “reequacionar” da sua “identidade de ex-católico” por estar mais esclarecido. Vai-se mais longe; é a releitura da Bíblia a solução para os católicos desavindos com a sua Igreja poderem recuperar a sua fé? Responde: “A vivência da fé é diferente para todas as pessoas e cada indivíduo tem a sua história pessoal de proximidade e de afastamento em relação à Igreja. No meu caso, o ter-me afastado da Igreja nunca representou um afastamento de Jesus Cristo e da sua mensagem. Sou conscientemente um seguidor de Jesus desde que percebi, em criança, o que isso significa. O meu amor por Jesus nunca esmoreceu um milímetro em toda a minha idade adulta, embora não possa esconder que a Igreja Católica na qual fui batizado e educado me tenha desiludido muitas vezes. Mas a minha atitude atual é de não exigir da Igreja a perfeição, porque eu próprio não sou perfeito e não tenho nem autoridade nem santidade para atirar pedras a ninguém. De resto, o meu regresso à Igreja tem sido marcado pela surpresa diária relativamente ao acolhimento generoso das pessoas que são a Igreja: refiro-me tanto ao clero como aos católicos frequentadores assíduos da Igreja.”

Frederico Lourenço considera este VI volume o mais importante do Antigo Testamento, tendo antecipado a sua tradução e deixado por terminar o Tomo 2 do V volume. Não se pode fugir à grande questão sobre se essa alteração de plano se deve a estar cansado de uma tarefa que já leva muitos anos? Explica as razões de ter mudado a ordem assim: “Uma ideia que passou por vezes pela minha cabeça era que seria pena se morresse sem ter traduzido a parte mais importante do Antigo Testamento: o Pentateuco, que está contido neste Volume VI. Não conto morrer em breve, mas apaziguou-me deixar para último lugar o tomo menos interessante do Antigo Testamento e lançar-me diretamente à tarefa de trabalhar sobre o Pentateuco. A decisão foi determinante para mim, porque foi a viagem pelo Pentateuco que fez desmoronar as reservas que eu tinha em relação ao regresso à Igreja.”

Na introdução ao livro de Levítico, Frederico Lourenço faz uma pergunta: “Quem é o destinatário das leis que aqui são codificadas?” A resposta que dá é de que estas leis se aplicam exclusivamente a Israel. Então, quer-se saber, como vê esta “legislação” com a guerra que Israel está a fazer? O tradutor assinala que é uma “questão absolutamente crítica”. Prossegue com o seu pensamento: “Antes de conhecer a fundo o Pentateuco, achava que representava o empecilho intransponível que me impedia de me identificar como católico praticante. Como é que um cristão pode aceitar algumas das barbaridades que são atribuídas a Deus neste conjunto de cinco livros? Acabei por encontrar o meu caminho intelectual nesse labirinto - será o tema do meu próximo livro -, que me mostrou ser possível ter fé e pertencer à Igreja, sem contudo ter de engolir tudo o que os antigos israelitas quiseram pôr na boca de Deus. Dou só o exemplo de Deuteronómio 21, em que os pais de um filho alcoólico são autorizados a entregá-lo para ser apedrejado até à morte. Não aceito que esse procedimento seja possível para pais cristãos de um filho alcoólico. Digo o mesmo da autorização repetidamente concedida por Deus aos israelitas na Bíblia para exterminarem os outros povos que com eles partilhavam a mesma terra. Temos de aceitar que Deus não disse nem diz tudo o que convém aos homens que Ele diga.”

O tradutor faz questão de referir o poder transfigurador da intuição poética na leitura teológica e, entre parêntesis, exalta-a: “O que seria deste mundo sem poesia?” Serão os crentes tão tocados pela poesia como o tradutor, pergunta-se: “A questão da beleza poética da Bíblia bateu-me com muita força na minha adolescência, quando li pela primeira vez o romance Brideshead Revisited de Evelyn Waugh. Fala-se aí da adoração dos pastores e dos magos na manjedoura de Belém; e uma das personagens do romance diz que acredita no relato dos evangelistas porque é tão belo. É como se a beleza fosse ela própria uma confirmação da verdade. Leio e releio em grego os Evangelhos do Novo Testamento diariamente: é o meu principal exercício de devoção. E todos os dias me espanto com a beleza extraordinária do texto. As palavras de Jesus são de uma beleza poética transcendente. No meu entender, a interpretação teológica da Bíblia cartografa essa beleza em termos de uma estrutura arquitetónica cujo arco liga o Antigo Testamento ao Novo. É como se os livros individuais da Bíblia fossem pedras soltas de épocas diferentes, que a teologia junta para construir um edifício mais grandioso ainda do que a Basílica de São Pedro.”     

BÍBLIA

(Volume VI)

Frederico Lourenço (tradução)

Quetzal

608 páginas      

[Fonte: www.dn.pt]

segunda-feira, 1 de dezembro de 2025

Comenzó conteo regresivo para Festival de Cine de La Habana

El 46 Festival Internacional del Nuevo Cine Latinoamericano de La Habana comenzó su conteo regresivo y hoy, a cuatro días de su inauguración, crecen las expectativas relacionadas con invitados extranjeros y las obras en concurso. 


Uno de los actores ya confirmados para participar en el evento y de gran atractivo para el público cubano, además de ser muy conocido en la isla por participar en varias telenovelas estrenadas aquí, es el brasileño Thiago Lacerda, a quien recordamos por el personaje de Giuseppe Garibaldi en “Siete mujeres”.

El concurso Largometrajes de ficción también está plagado de interesantes propuestas de varios países como el propio Brasil, además de Colombia, Argentina, Chile, la anfitriona y México.

De esta última nación, pero en el apartado de Cortometraje de ficción compite en Ópera prima el filme “Casa chica”, dirigido por Lau Charles.

La expresión “casa chica” describe una práctica común en la sociedad mexicana en la cual algunos hombres casados tienen una doble vida y construyen una familia paralela, con mujer e hijos, además de su linaje principal. Es una forma de concubinato.

Valentina, de cinco años de edad, y su hermano Quique, de 11, conocen a la otra familia de su papá y sus vidas dan un vuelco al descubrir que su media hermana tiene la misma edad que Valentina.

A través de dos miradas construidas desde la infancia, la película reconstruye las memorias fragmentadas de la directora, culminando con una reveladora imagen: su familia real 25 años después.

Figuran también en esta selección del 46 Festival del Nuevo Cine Latinoamericano de La Habana producciones de Europa (Francia, España, Italia y Noruega) y de Asia.

oda/dpm

[Fuente: www.prensa-latina.cu]

sexta-feira, 28 de novembro de 2025

Contra el Black Friday: Alargascencia, un directorio de más de 1.200 tiendas de reparación y segunda mano

Amigas de la Tierra lanza una web como alternativa al modelo de sobreproducción que agrava la crisis climática y ocasiona violaciones de derechos humanos en todo el mundo.

Hombre haciendo una reparación.

Ante la fiebre consumista desatada por el Black Friday es necesario echar el freno y buscar alargar la vida útil de aquellas cosas que compramos, luchar contra el fenómeno de la obsolescencia programada y el modelo de consumo y producción actual. “Las cosas se reparan” es el lema bajo el que se ha lanzado la web Alargascencia, impulsada por la organización ecologista Amigas de la Tierra. En dicha web se puede encontrar un directorio con más de 1.200 comercios por todo el Estado donde se pueden reparar cosas o adquirir o alquilar productos de segunda mano y en el que esperan que se unan más comercios y locales con este nuevo lanzamiento. 

No es solo un directorio. Tal y como se explica en la web, “Alargascencia es una campaña que busca presionar a las administraciones para conseguir nuestro derecho a reparar y cambiar las políticas para reducir la producción y el consumo de recursos”. “Ya sabemos que el reciclaje es insuficiente para reducir el consumo de recursos naturales”, denuncian, “hay que reducir la demanda de consumo actual para frenar esta espiral insostenible de crecimiento ilimitado en este planeta de recursos finitos”, concluyen.

Uno de los principales focos de la insistente publicidad de este viernes de ofertas y consumo desenfrenado es la tecnología. Precisamente, desde Amigas de la Tierra señalan que en los últimos 30 años la fabricación de aparatos como smartphones y portátiles se ha disparado. “Cada año se ponen en el mercado en España 25 millones de estos dispositivos”, apuntan. Un consumo que ha generado un crecimiento exponencial de los residuos debido a una vida útil cada vez más corta. En la actualidad, explican desde la ONG, un smartphone es desechado de media a los 3,5 años de vida. “Este reemplazo no se debe en general a fallos físicos del producto, sino a la 'obsolescencia programada'. Como resultado, los residuos electrónicos son el flujo de residuos que más crece en la Unión Europea”, denuncian.

Amigas de la Tierra reclama al Gobierno “limitar el poder de grandes marcas y empresas, que los productos se fabriquen para ser más duraderos, reparables y sostenibles, y garantizar un derecho a reparar a precios asequibles”

Según un estudio realizado por la Universidad de Zaragoza, duplicar la vida útil de móviles y portátiles en España podría evitar emisiones de CO2 equivalentes a las emisiones anuales de 17.000 vehículos privados. Lo que indica que promover medidas para alargar la vida útil de las tecnologías no solo supone beneficios a la hora de abordar la crisis climática sino para ahorrar energía. Según los hallazgos de la investigación, al alargar un año tan solo la vida útil de cada smartphone de 2024 a 2040 se reduciría el consumo de energía en 1.389 Gwh, el equivalente al consumo eléctrico anual de una ciudad como Zaragoza.

Esta campaña para denunciar esta situación de consumo desenfrenada no solo consiste en una web de alternativas, también señalan se exige al Gobierno que establezca medidas para garantizar un modelo de producción y consumo acorde con los límites planetarios. Ahora que se está elaborando la Ley de Consumo Sostenible, desde Amigas de la Tierra reclaman al Gobierno “limitar el poder de grandes marcas y empresas, que los productos se fabriquen para ser más duraderos, reparables y sostenibles, y garantizar un derecho a reparar a precios asequibles”.

También pone el foco en las consecuencias de este modelo en los países del sur y la responsabilidad de las instituciones europeas. En concreto, Amigas de la Tierra denuncia la extracción de minerales necesarios para mantener la maquinaria de producción y consumo de tecnología. “Hace una semana, el derrumbamiento de una mina de cobalto en República Democrática del Congo ha dejado, al menos, setenta personas fallecidas. Se estima que el 70 % del cobalto a nivel mundial, un metal esencial para la industria de armamento y las baterías de coches eléctricos, se extrae en este país”, denuncia la organización, que señala este ejemplo como uno de los que muestra los “impactos devastadores, especialmente para las poblaciones del Sur Global, donde las multinacionales mineras se aprovechan de una regulación ambiental y en materia de derechos humanos casi inexistente”.

Es por ello que, coincidiendo con la semana del Black Friday, Amigas de la Tierra exige a la Unión Europea que ponga fin a los acuerdos comerciales para la obtención de minerales, ya que agravan la desigualdad y la vulneración de derechos. “La Unión Europea debe poner fin al extractivismo voraz que, dentro y fuera de Europa, está aplastando los derechos de las poblaciones locales y el medio ambiente. En lugar de impulsar el boom minero, los gobiernos deberían priorizar alargascencia y el derecho a reparar”, ha afirmado Adriana Espinosa, responsable de recursos naturales de la organización.

[Foto: Homedust - fuente: www.elsaltodiario.com]



Na companhia de William S. Burroughs

Em 1978, em Nova Iorque, a obra do autor de Queer foi objeto de uma celebração muito especial, agora revisitada pelo cinema. 


Escrito por João Lopes 

A herança literária de William S. Burroughs (1914-1997) desafia qualquer categoria artística ou filosófica em que o tentemos encerrar. Prova eloquente poderá ser o fabuloso Queer (2024), de Luca Guadagnino, baseado na obra homónima de Burroughs, por certo o filme mais radical - entenda-se: de uma beleza radical - que este ano chegou às salas portuguesas. Agora, reencontramos Burroughs num belo documentário, Nova ‘78, coassinado pelo português Rodrigo Areias e o americano Aaron Brookner - já apresentado no Doclisboa, passa hoje no Porto/Post/Doc (Batalha Centro de Cinema, 21h30).

No sentido mais básico, e também mais cinematográfico, Nova ‘78 documenta um acontecimento. A saber: a chamada Nova Convention, uma série de encontros/espetáculos - concertos, performances, conversas, etc. - que teve lugar em Nova Iorque ao longo de três dias de 1978 (30 nov., 1 e 2 dez.). Imaginado por Sylvère Lotringer, crítico literário francês, na altura sediado em Nova Iorque, o acontecimento foi concebido como um tributo a Burroughs, regressado aos EUA em 1974.

A partir dessa data, em grande parte graças ao apoio do amigo Allen Ginsberg, Burroughs foi superando a toxicodependência, aliás amplamente espelhada na sua escrita, nomeadamente em Queer (escrito em 1951-53, mas só publicado em 1985). Com ecos da chamada Nova Trilogy (The Soft MachineThe Ticket that Exploded e Nova Express), lançada entre 1961 e 1967, os eventos da Nova Convention recordam-nos um Burroughs admirado como verdadeiro guru da chamada contracultura da década de 1970 (o termo “contracultura” tinha sido cunhado em 1969 pelo escritor e filósofo Theodore Roszak). Para os seus pares, através da crítica da sociedade pós-industrial e do sistema legal de monitorização das diferenças individuais, Burroughs justificava mesmo a aura de “filósofo do futuro”. 

Nesta perspetiva, o mínimo que se pode dizer da Nova Convention é que foi um fascinante painel de contrastes, mesmo quando (ou sobretudo porque) a organização não foi um prodígio de rigor logístico. Podemos, por exemplo, descobrir Philip Glass num solo (minimalista, pois claro) no seu sintetizador, Merce Cunningham numa performance com John Cage, Laurie Anderson numa exposição prospetiva sobre o futuro (com a voz eletronicamente modificada) e o próprio Burroughs em várias intervenções.

A apresentação inicial dos acontecimentos está a cargo de Terry Southern, companheiro da Geração Beat que, ao longo da década de 60, tinha participado na escrita de vários argumentos para cinema, incluindo Dr. Strangelove (1963) e Easy Rider (1969). Com alguma bizarra ironia, Patti Smith assume a tarefa de dizer aos espetadores que Keith Richards, inicialmente anunciado, não irá aparecer... tendo sido “substituído” por Frank Zappa!

As imagens de Nova ‘78 foram registadas por Howard Brookner, tio de Aaron Brookner, ele que viria a realizar o documentário Burroughs: The Movie (1983). Agora, Aaron e Rodrigo Areias trabalham essas imagens começando por evitar a facilidade de uma voz off que se limitasse a “descrever” o que estamos a ver. Na sua multiplicidade de acontecimentos, a Nova Convention renasce, assim, como cerimónia de uma criatividade (veja-se e ouça-se a vibração de Ginsberg a declamar um dos seus poemas) em tudo marcada pelas convulsões do seu tempo (há mesmo algumas palavras contundentes de Burroughs sobre a revolução dos aiatolás no Irão). Dito de outro modo: a ideia de uma contracultura não pode ser transposta de um contexto para outro, mas a sua herança contém uma energia contagiante.

 

[Fonte: www.dn.pt]