Facer ou dó

Escrito por Ramón Nicolás  

Sorpréndenos para ben, que Olifante, un selo editorial de Tarazona (Zaragoza), aborde a publicación, en edición bilingüe galego-castelá, do último libro de Eva Veiga: Ou que se volve raíz / O que se volve raíz, que conta coa tradución ao castelán dá profesora Teresa Seara e mais un breve texto de Pilar Pallarés.  

Esta proposta supón unha nova, e relevante, entrega dunha dás nosas voces máis recoñecidas e que conta cunha máis que celmosa traxectoria. Veiga ofrécenos un total de oitenta e cinco poemas que, na súa disposición acumulativa alternando fórmulas breves con outras máis extensas e descritivas, afondan en diversos motivos que parecen nacer dunha visión singular do rexistro poético. Esta sería a que entende a poesía como unha sorte de revelación ou epifanía, quizais a única posible, daquilo que ofrece a realidade cun horizonte que mira cara á transformación persoal.   

Velaí como, nese ronsel, vai poñerse ou foco na esculca dous mecanismos dá linguaxe e dás palabras, isto é, nese proceso que se interna non funcionamento dá voz dese poema que xorde desde ou silencio e que dialoga consigo mesmo; ese poema que incorpora de seu a asociación ao pensamento; ese poema como «rastro que a luz dilúe / resto de escuridade e de azar».   

Ou devandito motivo, por outro lado, aparece case sempre inspirado nun exercicio que provén do magma dá memoria, onde ou período dá infancia agroma como un referente constante, a carón de exhibir a marabillosa capacidade de transmitir ou asombro, a sorpresa e a orfandade que sentimos ao chegar ao mundo. Todo por xunto resulta operativo para revelar ou reflexionar sobre as pegadas, ou consecuencias, dás perdas e dás ausencias, dá dor e dás cicatrices; tamén sobre vos límites dá nosa vulnerabilidade e do que somos como «materia transformándose», como «diáspora / que abandona ou corpo».   

A autora, finalmente, inquírese a se mesma sobre asuntos de inequívoca profundidade como son a morte, ou abandono, ou corpo, a vulnerabilidade, a doenza e ou paso do tempo..., ler para ilustrar ou que sinalo ou conmovedor «non sabe nada ou reloxo dun acorde» ou esoutros dous versos, tan elocuentes e transparentes, que din «escribir: facer ou dó».

[Imaxe: ANGEL MANSO - fonte: www.lavozdegalicia.es]