O escultor Ferreiro Badía leva a súa María Wonenburger a Canadá

A obra do artista galego, incluída na Exposición Internacional da Medalla 

H. J. P. 

A peza que o escultor Manuel Ferreiro Badía (A Coruña, 1944) dedicou á insigne matemática galega María Wonenburger Planells (Oleiros, 1927-A Coruña, 2014) xa está en Canadá. Onte inaugurouse en Ottawa a 35.ª Exposición Internacional da Medalla, que mostra a obra de Badía entre as 700 que compoñen o certame, que nutren creadores de 40 países. 

Entre a selección de artistas españois que participa neste encontro, o delegado da Federación Internacional de Medallas de Arte en España, Javier Gimeno, incluíu a Ferreiro Badía polo prestixio da súa traxectoria no ámbito da medalla, que avala o premio Tomás Francisco Prieto que concede a Real Casa da Moeda e que está entre os galardóns máis recoñecidos de Europa (con gañadores como Chillida, Tàpies, Antonio López, Eduardo Arroyo, Antonio Saura, Carmen Laffón, Chirino, Eva Lootz e Jaume Plensa). 

A exposición (no Museo Nacional de Ciencias Naturais) coincide coa celebración en Canadá do centenario da reforma parlamentaria que habilitou o voto feminino, motivo que levou á organización a dedicar a mostra ás mulleres na ciencia. Á súa vez, esta temática animou a Ferreiro Badía a homenaxear a María Wonenburger, unha científica que, ademais, desenvolveu boa parte da súa carreira en EE.UU. e Canadá. O escultor coñeceuna nos seus últimos anos, nos que a visitaba na súa casa de Oleiros e recórdaa como «unha muller lúcida ata o final e simpatiquísima, sempre rindo». 

Co ánimo de revalorizar a súa figura, Ferreiro Badía, que recorreu a varios retratos para realizar o traballo, plasmou os trazos do rostro de Wonenburger na medalla e xogou coa representación dos aneis de Lie, asunto que ocupou un importante lugar nos traballos de investigación da matemática. 

Badía -que eloxia o interese que esperta a medallística en Centroeuropa- lamenta que en Galicia «non exista un mercado da arte con coleccionistas particulares», unha carencia que o obriga a saír fóra, Rusia, EE.UU., Alemaña, Australia, en busca de compradores. «Antes de rematar o século XX, fixera xa máis de mil esculturas e aquí sigo sendo un descoñecido», constata. Aos seus 74 anos, «envellecendo», admite que agora se cansa máis traballando a escultura e que isto o inclina cara á pintura, disciplina que frecuentou de moza.

[Fonte: www.lavozdegalicia.es]