«O día de Tarowean»: Curto Maltés regresa alí onde todo empezou

Díaz Canales e Pellejero retoman o cómic do mariño en preciso o punto no que as iniciou Hugo Pratt hai 52 anos co icónico «A balada do mar salgado»

 

 

ENRIC FONTCUBERTA

 

Por RUBÉN SANTAMARTA

 

En 1967, a revista xuvenil italiana Sgt. Kirk iniciaba a publicación das aventuras dun mariño chamado Curto Maltese (Maltés, na súa tradución ao español). Arrincaba aquel cómic co mariño tirado no medio do mar, atado a uns paus nunha sorte de balsa, e cos seus brazos en crucifixión. Quen se dirixía ao lector era o propio mar, e aquilo tan suxestivo levaba por título A balada do mar salgado. O que veu despois é ben coñecido: un dos personaxes máis icónicos da novena arte (longas patillas, lazada ao pescozo, abrigo axustado, gorra mariñeira, mirada penetrante...), vendas millonarias e traducións de decenas de idiomas. O seu creador, o italoarxentino Hugo Pratt está considerado desde entón como unha das grandes figuras do cómic de sempre.

 

Nos case trinta álbums que virían despois daquela Balada do mar salgado -ambientados entre o período entre guerras- o lector vaise facendo unha composición precisa de Curto, as súas orixes, o seu sentido da xustiza, a súa cortante estilo, o seu sarcasmo, a súa buscada soidade... Pero nunca houbo xeito de saber como había aparecido atado a esas madeiras no medio do océano. Pratt morreu deixando aquela incógnita. A última obra asinada por el, Mu (precisamente a súa creación máis estraña), publicouse en 1988. 

 

 

 

Foi no outono do 2015 cando dous creadores españois recuperaron este personaxe, tras varios intentos que fracasaron antes de verse editadas. Con Rubén Pellejero ao pincel (un dos grandes debuxantes europeos dos últimos trinta anos) e Juan Díaz Canales ao guion (un creador fabuloso, coautor de Blacksad , unha xoia do cómic negro) xa son tres as aventuras publicadas desde entón.

E a última entra aí, precisamente onde empezou todo. O día de Tarowean chegou ás librerías hai apenas unha semana coincidindo co que di o seu título; no Pacífico algunhas illas denominan así, Tarowean ao 1 de novembro, o día de mortos. Está ambientado en 1912 e mantendo a Curto xunto ao seu envés, Rasputín, un mariñeiro falso e perigoso a quen lle perde o xogo e a soberbia. 

 

 

 

Leste O día de Tarowean -con versións en cor e branco negro, esta última cun tamaño de edición maior- traslada a Curto a unha sorte de precuela, a un capítulo cero de todo o que viría despois. Está Rasputín, si, pero tamén un personaxe crave na serie, o Monxe (resólvese así outra dúbida: ¿De onde saíra este sinistro tipo en hábito e sen rostro). E unha interesantísima sucesión de secundarios. Os creadores conseguen transportar ao lector a ese punto único do cómic orixinal, ese en o que uno non sabía si a historia era irreal ou estaba inspirada nun episodio histórico; coa mesma intensidade podíase defender unha cousa e a súa contraria. 

 
Está o océano, está a piratería, están as illas e os seus poboadores, está o amor, está a colonización e están esas mulleres de forte carácter que miran aos ollos a Curto. Está esa subterránea defensa do medio ambiente que xa fai cincuenta anos ía deslizando Pratt, e están eses saltos no espazo entre unha illa e outra. E están, como nunca, eses atardeceres cálidos alén do planeta. 

 

 

 
E ao final, en leste O día de Tarowean está todo Hugo Pratt. E está máis que nunca. É -ata a data- o produto máis logrado dos tres que sacou ao mercado a editorial Norma, dando continuidade ao inmortal Curto.

 

 

 

[Fonte: www.lavozdegalicia.es]