«Unha paz cruel» pecha a triloxía de Theodor Kallifatides

A novela retoma a historia cando os nazis foron expulsados de Grecia e a guerra civil -que conclúe en 1949- dá as súas últimas rabexadas con incursións no monte para acabar cos partisanos

Theodor Kallifatides (Molaoi, Laconia, 1938). Á dereita, portada da novela «Unha paz cruel».

Escrito por H. J. P.

Moito antes de regresar en Nais e fillos (2007) á súa lingua materna, o grego, tras volver a Atenas nunha viaxe en que se reencontrou coa súa nai, co seu pasado e o seu país de orixe, e en certo xeito —despois de longas conversacións e de rememorar ao pai— perdoarse a si mesmo como apátrida, Theodor Kallifatides (Molaoi, Laconia, 1938) escribiu en sueco unha triloxía de novelas de inspiración biográfica que o converteron nun autor de renome na súa escandinava terra de acollida. O selo Galaxia Gutenberg —que se ocupou con mimo da tradución da súa obra ao castelán— publica agora Unha paz cruel (1977), que pecha o ciclo que conforma con Campesiños e señores (1973) e O arado e a espada (1975). Nesta entrega, a historia comeza cando os nazis foron expulsados de Grecia e a guerra civil —que conclúe en 1949— dá as súas últimas rabexadas con incursións no monte para acabar cos partisanos (os últimos foxen dos bombardeos e refúxianse na Albania de Enver Hoxha e a Iugoslavia de Tito). Pero o remate do conflito bélico non é o final. A crueldade da posguerra non será só de fame e miseria, tamén de fustrigación, cárcere, tortura e morte: hai que reeducar aos vermellos, eliminar todo rastro posible de comunismo. Había que ensinar ao pobo para amar a patria e o rei. Un panorama que lembrará ao lector o da posguerra española, aínda que aquí o obxecto dese amor desinteresado fose o caudillo Francisco Franco. O relato de Kallifatides xira ao redor de Minos, cuxo espertar á adolescencia sérvelle ao escritor para narrar desde a limpeza da súa inxenua mirada. A novela podería evocar algunha das obras realistas da literatura española, do estilo de Antonio Ferres, máis secas, porque o grego recorre á tenrura e a calidez da lente do raparigo, o que lle confire ao texto un agradecido alento neorrealista.

[Imaxe:Marcos Míguez / Galaxia Gutenberg - fonte: www.lavozdegalicia.es]