O artesán vasco, con taller en Tomiño, abandonou a súa actividade profesional para dedicar plenamente á madeira. Pide que as institucións, ou os concellos merquen as obras dos artesáns locais, no canto de dar subvencións. 
Aitor Martínez, tras pasar "tres días atafegado" pola cantidade de mensaxes e felicitacións recibidas, segue dixerindo o Premio Nacional de Artesanía que se lle foi entregado o pasado 17 de decembro pola súa colección 'Mundos'. Un galardón que, a pesar de non abrirlle "as portas do ceo", proporciónalle un "balón de osíxeno tremendo".
"Prepárate e vanche a vir cousas moi boas", advertiulle Raúl Mouro, o gañador da anterior edición. Varias propostas expostas, un maior número de vendas e o aumento do tráfico da súa páxina web son algunhas das repercusións que, polo momento, un "optimista" Martínez percibiu. As súas fillas, as mesmas que nunca lle pediron algo que el non lles puidese dar co seu traballo, son as primeiras persoas que lembrou ao mencionar a condecoración nunha entrevista con Europa Press. "Que estivesen cando recollín o premio foi moi emocionante", rememorou.
"Vivimos momento mellores e peores xuntos. Eu teño as miñas responsabilidades como pai e elas apoiáronme en todo momento. E este premio sérveme para dicirlles: 'Vedes como vale a pena isto?'", continuou. Vasco de nacemento e galego de adopción, abandonou o seu posto no campus universitario de Ourense para dedicar plenamente á madeira hai uns anos cun taller en Tomiño. Empezou fabricando xoguetes ata que se topou co torno, unha máquina que cando se acende fai que "desapareza todo o demais".
Unha vez formado co vigués Adrián Pena, viaxou até Francia para seguir aprendendo da man dalgúns dos seus referentes como Yann Marot. Non tardaría en aplicar os ensinos recollidos en territorio galo ás súas pezas, pois tiña que "currar e pór en práctica todo o apreso". "Coa miña idade non mo podía expor a longo prazo", remarcou o artesán de 56 anos.
AVANZAR NA APRENDIZAXE
Feliz coa súa cafetera, a súa torno e a súa madeira, tocoulle investigar como monetizar o seu oficio. E, é que ese é "outro traballo". Tras unha época de "aprendizaxe" na que se topou con moitas peticións de material de depósito por parte de diferentes tendas, coñeceu a Lilia Méndez, quen se encarga de vender as súas obras no local ourensán 'Ao Domini'.
Acode a contadas feiras a modo de visibilidade porque o seu traballo "está un pouco por encima do rango" dos prezos que os asistentes adoitan investir. É por iso polo que o seu modelo de negocio baséase "nunha persoa que se dedica única e exclusivamente a vender", na mencionada Lilia Méndez. "Aos artesáns pídesenos que xestionemos as redes, que sexamos medio guapos, que nos gravemos vídeos bonitos, mesmo eu vexo a xente nas mesas facendo planos de cousas que nunca fan na vida real para traballar e, ademais, temos que vender", denunciou.
UN DESPRESTIXIO EDUCATIVO
Aitor, á súa vez, criticou que moitas veces os clientes piden aos artesáns que "lles fagan prezo". "Eu non podo ir á universidade a dicirlle á secretaria a ver si me fai prezo coa matrícula das miñas fillas", recalcou. Aínda que admitiu ter pezas que el non podería comprar en caso de querelas, reivindicou que hai outras a prezos que a xente adoita gastar para "facer un agasallo a calquera". Á súa vez, as longas visitas de interesados ao seu taller sen realizar gasto tamén lle prexudican a nivel produtivo e económico.
A "dura batalla" que enfrontan os artesáns ten o seu punto de orixe na "educación" para Aitor Martínez. El, no canto de limitar todo "aquilo que se pode corrixir cun persoal", apostaría por centrar máis na "sensibilidade das persoas". "Falamos de igualdade, pero estamos a construír persoas cada vez máis frías", expuxo.
CREACIÓN DE 'MUNDOS'
'Mundos', a colección pola que foi galardoado, "foi creado con esa idea". El, a través da obra, buscou "o punto de encontro" entre as "sabidas e coñecidas" diferenzas que fan distintas a unhas persoas doutras. Confecciona as súas pezas e esculturas a partir de "madeira verde". Materia prima recentemente cortada que, ao aglutinar aínda auga, se deforma conforme se vai secando. "Fas a peza que queda simétrica e co tempo vas un pouco intuíndo cara a onde van ir esas deformacións", explicou.
Esas variacións, precisamente, provocan que o proceso sexa "moi emocionante e intenso". "É un gustazo porque sempre che sorprende. Vas coñecendo o material e vas xogando coas súas posibilidades, pero nunca tes garantido o 100% do resultado", relatou.
"EU NON QUERO SUBVENCIÓNS"
O teatro, o circo ou a poesía, a ollos de Martínez, "deben estar subvencionados". A artesanía, en cambio, o que "necesita" é vender aqueles produtos que fabrica. "Entendo que haxa asociacións e organismos subvencionados, pero eu non quero subvencións", estableceu. "Eu o que necesito é que me compren pezas, que me faciliten o comercio", proseguiu. Propón que, no canto de dar unha subvención de 10.000 euros a un artesán co fin de que se compre máis ferramentas ou recursos, as institucións gasten esa cantidade na adquisición de obras.
"Un concello pode decorar o edificio ou os edificios que se vaian construíndo con obras de artistas e artesáns locais", defendeu. Unha forma de actuación por parte das administracións públicas que para Aitor permitiría a xente que non se pode permitir compralas "gozar das pezas". "Eu sei que hai moita xente que non pode comprar as miñas pezas, pois compras un par de pezas e polas nun auditorio e no concello". "Alí están a nos representar tamén, porque somos unha parte do pobo e, dese modo, tes unha representación do momento que se está vivindo", sentenciou.
Sem comentários:
Enviar um comentário