O álbum pon de acordo aos especialistas. Metacritic, que fai unha media coas críticas publicadas a nivel internacional, dálle a máxima puntuación posible: 100
Por JAVIER BECERRA
Ou pasa algo moi estraño de aquí ao 31 de decembro ou 2019 xa ten o seu disco. O doloroso Ghosteen, segundo album co que Nick Cave trata a morte do seu fillo no 2015, é unha obra mestra indiscutible. Así o reflicte a crítica internacional que caeu rendida aos seus pés dun modo unánime. Tal é así que se produciu algo tan pouco usual como que Metacritic lle outorgue a máxima puntuación posible. Nesta web, que recompila as críticas publicada en todo o mundo para establecer unha medida, Ghosteen ten por agora unha valoración de 100. É representación numérica da emoción que alberga un dobre elepé grandioso.
Nick Cave tratara en Skeleton Tree (2016) o tráxico falecemento do seu fillo, Arthur Cave. Cando tiña 15 anos, caeu por un cantil en Brighton despois de consumir LSD cun amigo. O golpe sumiu ao cantante nun disco escuro e minimalista, tan fóra de sitio na escena rock como afastado do mundo atópase unha persoa cando traspasa a dor dese xeito, ao torcerse a vida. Noutra dimensión -pesada, reflexiva, cunha beleza tiritante abríndose paso entre o fume- o artista asinou un eses discos que sumen ao oínte en territorios nunca antes explorados.
Agora, tres anos despois, chega Ghosteen. Contraendo as palabras pantasma e adolescente, trátase do seguinte capítulo dividido en dúas partes: unha enfocada aos nenos e outra aos pais. Fálase da aceptación. Da procura de respostas á fatal viraxe do destino na súa vida. De conectar cunha espiritualidade á que xa se dirixía en Skelenton Tree. Cun andamiaxe escasísimo -pianos sobrios, sintetizados ambientais, puntuais momentos de cordas- Cave sérvese para lanzar mensaxes directamente sobrecolledores («Espero por ti, espero pola ti, para volver»). Tamén para debuxar imaxes que suxiren en reencontro no máis aló en é edén que suxire a portada («Estou aquí ao teu lado, búscame no sol»). E plasmar a sensación de virar en círculos sobre ausencia mesma («A pantasma adolescente xira na miña man / bailando e bailando á miña ao redor»).
Ghosteen é traballo sublime. E, polas súas circunstancias, un dos que deixa sen fala. Empeza a soar e desprega a súa transcendencia. Deixa así ao resto da produción do pop varios banzos por baixo. Haberá quen bote en falta o racho, o salvaxismo e o rock que autor cultivou no pasado, pero aquí sinxela vaise máis aló dunha evolución artística sen máis. Cántase ao pálpito da vida, ás feridas terribles que esta causa e a como non hai máis xeito de escapar delas que mirándoas de fronte.
Un disco, outro máis, emocionalmente brutal que parece dicir que isto non podería facerse doutro xeito. Un disco que, cando chega ao seu final, obriga ao oínte a respirar profundamente e deixar uns minutos para aclimatarse. E seguir coa súa vida.
[Fonte: www.lavozdegalicia.es]
Sem comentários:
Enviar um comentário